Archocentrus multispinosus és una espècie de peix de la família dels cíclids i de l'ordre dels perciformes.
És una espècie de clima tropical entre 21°C-36°C de temperatura.[6][4]
Es troba a Centreamèrica: vessant atlàntic (des del riu Patuca -Hondures- fins al riu Matina -Costa Rica-) i vessant pacífic (des del riu Guasaule -Nicaragua- fins als rius Tempisque i Bebedero -Costa Rica-). Ha estat introduït a Heviz (Hongria).[7] [4][8][9]
Archocentrus multispinosus és una espècie de peix de la família dels cíclids i de l'ordre dels perciformes.
Sateenkaariahven (Herotilapia multispinosa) on keskikokoinen kirjoahven, sukunsa ainoa laji.
Sateenkaariahven kasvaa 9–12 cm pitkäksi. Kala on yleisväriltään harmaansininen. Sen kyljessä kulkee tumma vaakajuova, joka katkeaa pystysuuntaisten "sadejuovien" kohdalta. Koiras on värikkäämpi kuin naaras ja sen evien kärjissä on lippumaiset ulokkeet. Ulkoiset erot ovat hyvin pienet. Koirasta ja naarasta on erittäin vaikea erottaa toisistaan kututapahtuman ulkopuolella. Kalan väri vaihtelee sen mielialan mukaan, ja akvaariossa kasvaneet ovat joskus hailakammanvärisiä kuin villit lajitoverinsa.[1]
Sateenkaariahven elää villinä Keski-Amerikan joissa: Costa Ricassa, Hondurasissa, sekä Nicaraguassa.[2]
Sateenkaariahvenet ovat melko rauhallisia kaloja, joita ei pitäisi pitää kovin aggressiivisten lajien seurassa. Ne voivat kutea myös seura-akvaariossa. Kaksi naarasta voi kutea yhdessä, mutta kudun hedelmöittämiseen tarvitaan koirasta. Ainoastaan kututapahtuman aikana voi varmistaa kalojen sukupuolen tarkkailemalla kalojen sukuelimiä. [3]
Sateenkaariahvenille sopivan veden pH on 6,5–8,0; kovuus keskikova (dH: 9,0–20,0); ja lämpötila 21–29 °C. Ravinnoksi kelpaa oikeastaan kaikki akvaarioon laitettava ruoka: lihapitoiset rakeet, hiutaleet, katkarapupelletit, pakasteet, jopa kesäkurpitsa kelpaa. Ahne, jopa röyhkeä ruokailija, kuten useimmat kirjoahvenet.
Sateenkaariahven (Herotilapia multispinosa) on keskikokoinen kirjoahven, sukunsa ainoa laji.
Archocentrus multispinosus is een straalvinnige vissensoort uit de familie van de cichliden (Cichlidae).[1] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1867 door Günther.
Bronnen, noten en/of referenties
Systematyka Domena eukarionty Królestwo zwierzęta Typ strunowce Podtyp kręgowce Gromada promieniopłetwe Rząd okoniokształtne Rodzina pielęgnicowate Podrodzina Cichlinae Plemię Heroini Rodzaj Archocentrus Gatunek pielęgnica miodowa Synonimy Pielęgnica miodowa (Archocentrus multispinosus) – słodkowodna ryba z rodziny pielęgnicowatych. Hodowana w akwariach.
Do niedawna pielęgnica miodowa była zaliczana do monotypowego rodzaju Herotilapia, jednak po badaniach Juana Schnittera-Soto z 2007 roku została przeniesiona do rodzaju Archocentrus[3]. Nowsze badania Oldricha Ricana z 2008 roku stwierdzają, że Archocentrus multispinosus jest filogenetycznie bliższy pielęgnicy niebieskołuskiej i niektórym gatunkom z rodzaju Amphilophus niż pozostałym gatunkom z rodzaju Archocentrus, wobec czego wskazane byłoby przywrócenie wcześniejszego zakwalifikowania pielęgnicy miodowej do rodzaju Herotilapia[4].
Pielęgnica miodowa zamieszkuje wody płynące i jeziorka w Ameryce Środkowej, zarówno w zlewisku Atlantyku jak i Pacyfiku, od Hondurasu i Nikaragui do Kostaryki[1]. Spotykana jest w jeziorze Managua. Do polskich hodowli akwarystycznych została wprowadzona w 1975 roku[5]. Pielęgnica miodowa preferuje wody o temperaturze 21–36 °C, ph 7,0–8,0 oraz twardość wody 9–20 dH[1].
Pielęgnica miodowa jest rybą o długości od 10 do 15, maksymalnie 17 cm. W ubarwieniu dominuje kolor żółty, zmienny w zależności od nastroju. Charakterystyczny czarny pas ciągnie się wzdłuż ciała ryby od oka do nasady ogona[6]. Podczas godów i w okresie opieki nad narybkiem pielęgnice miodowe mogą przybrać kolor czarny, z żółtym zabarwieniem jedynie w części grzbietowej. Pielęgnice miodowe mają mały otwór gębowy z wydatnymi wargami, wyposażony w wiele rzędów niskich, trójgraniastych zębów[5].
Dymorfizm płciowy nie jest zbyt wyraźny, z reguły samica jest nieco mniejsza i ma większy brzuch, zaś większy samiec ma bardziej wydłużone i szpiczaste płetwy grzbietową i odbytową. U dorosłych samców występuje garb tłuszczowy na czole[6].
W warunkach naturalnych głównym pożywieniem pielęgnic miodowych są glony, przekopują też muliste dno w poszukiwaniu drobnych bezkręgowców[1].
Pielęgnica miodowa należy do spokojniejszych ryb pielęgnicowatych, może być hodowana w akwarium wielogatunkowym. Jest gatunkiem terytorialnym, preferuje miejsca bogate w kryjówki i obsadzone roślinami, konieczne są też płaskie kamienie lub trwałe dekoracje. Najczęściej przebywa w środkowej i przydennej części akwarium[6]. Ryby w hodowli przyjmują pokarm żywy i sztuczny, z koniecznym dodatkiem składników pochodzenia roślinnego[5].
Do rozmnażania pielęgnice miodowe dobierają się w pary, optymalna temperatura wynosi 25–28 °C. Ikra składana jest na wybrany i przygotowany kamień lub twardy element dekoracji akwarium, w liczbie od 100 do 1000 sztuk[6]. Czas wylęgu narybku wynosi, według różnych źródeł od 24[6]–26[5] godzin do dwóch[7] lub trzech[8][9] dni. Oboje rodzice opiekują się zarówno ikrą jak i narybkiem. Jako schronienie dla narybku wykorzystywany jest wykopany wcześniej dołek w podłożu lub pływające rośliny. W przypadku podenerwowania, np. przez inne ryby lub osoby przebywające w pobliżu akwarium rodzice mogą zjadać ikrę i narybek[5][6].
Pielęgnica miodowa (Archocentrus multispinosus) – słodkowodna ryba z rodziny pielęgnicowatych. Hodowana w akwariach.
