El llagostí de potes blanques (Litopenaeus vannamei, anteriorment dit Penaeus vannamei), és una varietat de llagostí de l'Oceà Pacífic Oriental que es pesca o es cultiva en aqüicultura com aliment.
Litopenaeus vannamei fa un màxim de 230 mm.[2]Els adults viuen a l'oceà a fondàries de fins a 72 metres i els juvenils viuen en estuaris.[2] El rostrum és moderadament llarg amb 7–10 dents al costat dorsal i 2–4 dents al costat ventral.[2]
Aquest llagostí viu des de Mèxic al Perú.[2] Està restringit a zones on la temperatura de l'aigua roman per sobre dels 20 °C .[3]
L'any 2010, Greenpeace International va afegir aquesta espècie de llagostí a la seva llista roja de mariscs.[4]
En els aquaris d'aigua salada els juvenils de Penaeus vannamei es poden fer servir com aliment per a peixos i invertebrats.
TaxonIds worms=247789 itis=551682 eol=1036948 ncbi=6689
El llagostí de potes blanques (Litopenaeus vannamei, anteriorment dit Penaeus vannamei), és una varietat de llagostí de l'Oceà Pacífic Oriental que es pesca o es cultiva en aqüicultura com aliment.
Þessi grein þarfnast hreingerningar svo hún hæfi betur sem grein hér á Wikipediu. Kyrrahafshvítrækja (fræðiheiti: Litopenaeus vannamei áður Penaeus vannamei) er hvítfætt rækjutegund sem lifir í Kyrrahafi.
Kyrrahafshvítrækjan finnst villt við vesturströnd Suður-Ameríku, frá Sonora-fylki í Mexíkó við Kaliforníuflóa niður til Tumbles sem er nyrsta fylki Perú. Almennt lifir rækjan á svæðum þar sem hitastig er meira en 20°C allt árið. Hún hrygnir úti á opnu hafi en lirfurnar fara upp að ströndinni og þegar rækjan er að stækka fer hún jafnvel inn í sjávarlón og inn á fenjaskóga. Svo heldur hún aftur út á haf til að hrygna sex til sjö mánuðum eftir að hún klekst út. Þá er rækjan orðin 30 - 45 grömm og 18 – 23 sentimetrar. Hún lifir bæði í sjó og ísöltu vatni frá 0,15 til 25 ppm seltu. Kjörhitastigið er 25°C – 30°C
Byrjað var að ala rækjuna í Suður-Ameríku árið 1969 eða tókst þá að klekja henni út og ala 10 tonn. Svo jókst eldið jafnt og þétt en 1980, voru alin 8000 tonn. Nú er hún komin í eldi út um allan heim, aðallega í Asíu og Suður-Ameríku. Árið 2010 var hún orðin algengasta rækjutegundin í eldi í heiminum og framleiðslan var um 2,3 milljónir tonna 2007 og 2008.[1]
Veiðin hefur verið nokkuð stöðug síðustu ár um 1200-1600 tonn.[2]. Mikilvægi hennar felst hinsvegar í því að þessi tegund ber höfuð, búk og herðar yfir aðrar rækjutegundir í eldi. Árin 2007 og 2008 voru framleidd um 2,3 milljónir tonna af rækjunni, sem er meira en helmingi meira en af öðrum tegundum í eldi í heiminum. Tegundin er því sú algengasta sem er í eldi í heiminum í dag. (FAO, Global Aquaculture Production 1950-2008)
Eldisstofn sem valinn hefur verið úr náttúrunni er haldið við í seiðaeldisstöð. Þar er hrygnir rækjan og eggin eru frjóvguð í tank yfir nótt og svo eru þau færð í útungunartank í 12-18 tíma. Þaðan fara lirfurnar í grunna bakka þar sem lirfurnar eru aldar á smæstu gerð af þörungum (microalgae) og artemíu í mánuð. Þaðan eru þær fluttar í tjarnir 0,7 – 1,2 metra djúpar og settar daglega á þurrfóður sem sekkur á botninn, rækjurnar nærast á fóðrinu af botninum í tjörnunum og fjóra til sex mánuði. Þá er lífmassinn í tjörninni orðinn frá 500 kg á ha/Tjarnar þar sem menn velja að hafa rúmt um rækjuna í (extensive) eldi, með lægri fóðurstuðul 1,2 á móti 1 kg af rækju og 2 uppskerur á ári og enga loftun eða dælingu. Allt upp í 50-60 tonn á hektara í (super intensive) eldi. Þar er fóðurstuðullinn frá 1,6 upp í 2,6 á móti 1 kg af rækju. Það þarf dælingu á vatni og mikla loftun, um 63% var alin í íssöltu vatni, 11% í vatni og 26% í sjó árið 2008.
Tjarnirnar eru tæmdar og rækjurnar eru síaðar í net þegar vatnið rennur úr tjörnunum. Rækjurnar eru settar í kör og ísaðar og annað hvort settar á markað eða í verksmiðjur sem heilfrysta rækjuna eða pakka henni í neytendapakkningar. Tjarnirnar eru svo hreinsaðar og þurrkaðar áður en nýr eldisstofn er settur í tjarnirnar. Til að hindra að rányrkja sé stunduð af öðrum dýrum og til að stemma stigu við utanaðkomandi sjúkdómum verður að girða tjarnirnar af og á sumum stöðum setja net yfir tjarnir til að halda fuglum frá.
Framleiðslukostnaður er frá 2,5 til 3 dollarar á kíló, en það fer allt eftir hvaða leið er valin. Eldiskostnaðurinn er lægstur þar sem tjarnirnar eru með minnstum þéttleika en verður meiri þegar það er meiri þéttleiki í tjörnunum og þörf á loftun verður meiri.[3]
Lítil próteinþörf Kyrrahafshvítrækjunnar er ein helsta ástæðan fyrir því að hún sé svona útbreidd í eldi. Fóðurkostnaður er minni fyrir hana vegna þess að prótein í fóðri er einungis 18-35% á móti 36-42% fyrir aðrar rækjutegundir til dæmis P. Monodon sem er næst algengasta tegundin í eldi. Fóðrið samanstendur af fiskimjöli, soyabaunamjöli,hveiti, lýsi, maísdufti, samsettum vítamínum. Samsettum næringarefnum. Bjórger, rækjuskelja lecitíni, fosfórsalti, kalki og choline klóríði. Fóðurverðið er frá $0,6 – 1,1 á kg, lægst í Suður-Ameríku og hæst í Asíu. Fóðurstuðlar frá 1,2 – 1,8 eru algengastir til að framleiða eitt kg af rækju.
Rækjur eru ein vinsælasta sjávarafurðin á markaði í heiminum. Rækjur þykja góður matur á hvers manns disk og eru þær borðaðar hráar og eldaðar af öllum kynstofnum og trúarhópum.
Stærstu markaðir fyrir rækju eru í Bandaríkjunum, Japan og á meginlandi Evrópu. Í Bandaríkjunum er ársneysla í kringum 1,9 kg á mann. Bandaríkjamenn flytja inn um hálfa milljón tonna árlega, um það bil 80% eldisrækju. Af heildarinnflutningnum eru 30% flutt inn pillað.
Síðustu ár hefur flætt inn á markaðinn ódýr rækja frá Kína, þess er ekki getið hvað verðið á þeirri rækju. Hins vegar eru gögn um verð á rækjunni í Ástralíu á 5,5 - 6,5 aud/ cif (1000 - 1170 kr íslenskar) á hafnarbakkanum í Ástralíu. Hún fæst á 9 - 14 aud (1650 – 2500 kr.) úti í búð. (R.Gillet, 2008)
Það sem þarf til er í megin atriðum : 25°C – 30°C ísalt vatn eða sjór sem blandaður hefur verið með hitaveituvatni. Tjarnir 1 – 1,2 metra djúpar.
Samkvæmt upplýsingum frá fóðurverksmiðjunni Laxá væri fóðurverðið um 140 kr á kg. Dýrt er á íslandi að lækka próteinhlutfallið niður fyrir 40 % í fóðrinu. Þá þarf að kaupa hveiti frá útlöndum sem uppfyllingarefni í fóðrið.
Kyrrahafshvítrækja (fræðiheiti: Litopenaeus vannamei áður Penaeus vannamei) er hvítfætt rækjutegund sem lifir í Kyrrahafi.
Litopenaeus vannamei is een tienpotigensoort uit de familie van de Penaeidae.[1] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1931 door Boone.
Oorspronkelijk is Litopenaeus vannamei afkomstig uit de oostelijke Grote Oceaan en komt voor van de westkust van Mexico tot aan de westkust van Peru. De soort leeft alleen in wateren die gedurende het hele jaar door boven de 20°C blijven.
Voor Mexicaanse vissers was Litopenaeus vannamei altijd al een belangrijke soort, maar in de loop van de 20e eeuw is men begonnen deze soort op grote schaal te kweken, in eerste instantie in de Amerika's, maar later ook in Azië (met name China, Thailand, Vietnam en Indonesië) grotendeels ter vervanging van de inheemse Aziatische tijgergarnaal Penaeus monodon. Sinds 2004 is het de meest gekweekte garnalensoort ter wereld, dat jaar werd er naar schatting 1.116.000 ton van gekweekt. De soort wordt verhandeld onder namen als 'witte garnaal', 'witpootgarnaal' of 'Vannamei-garnaal'.
Bronnen, noten en/of referentiesLitopenaeus vannamei is een tienpotigensoort uit de familie van de Penaeidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1931 door Boone.
Litopenaeus vannamei er en stor reke som selges frossen i Europa og Nord-Amerika. Den ble tidligere kalt Penaeus vannamei.
Den kan bli opptil 230 mm lang. Den lever på bløt bunn i havet på dypde 0–72 m. Unge eksemplarer vandrer opp i elvemunninger. I vill tilstand omfatter utbredelsen den amerikanske stillehavskysten fra Sonora i Mexico til Tumbes i Peru i områder der vanntemperaturen er over 20 °C hele året.
Arten har lenge hatt stor økonomisk betydning i Mexico og Sør-Amerika. Det drives både fiske etter ville bestander og oppdrett av arten. I Asia har oppdrett av denne arten hatt en voldsom vekst etter 2000. I både Kina og Thailand er produksjonen av Litopenaeus vannamei nå større enn produksjonen av den innfødte Penaeus monodon. I 2011 var den globale fangsten 3 072 tonn og produksjonen i akvakultur 2 877 542 tonn.
Litopenaeus vannamei er en stor reke som selges frossen i Europa og Nord-Amerika. Den ble tidligere kalt Penaeus vannamei.
Den kan bli opptil 230 mm lang. Den lever på bløt bunn i havet på dypde 0–72 m. Unge eksemplarer vandrer opp i elvemunninger. I vill tilstand omfatter utbredelsen den amerikanske stillehavskysten fra Sonora i Mexico til Tumbes i Peru i områder der vanntemperaturen er over 20 °C hele året.
Arten har lenge hatt stor økonomisk betydning i Mexico og Sør-Amerika. Det drives både fiske etter ville bestander og oppdrett av arten. I Asia har oppdrett av denne arten hatt en voldsom vekst etter 2000. I både Kina og Thailand er produksjonen av Litopenaeus vannamei nå større enn produksjonen av den innfødte Penaeus monodon. I 2011 var den globale fangsten 3 072 tonn og produksjonen i akvakultur 2 877 542 tonn.
Krewetka biała, krewetka białonoga (Litopenaeus vannamei) – gatunek skorupiaka z rodziny Penaeidae[1].
Krewetki białe pochodzą ze wschodniego Pacyfiku, od meksykańskiego stanu Sonora na północy, przez Środkową i Południową Amerykę aż po Tumbes w Peru, gdzie temperatury wody wynoszą zwykle powyżej 20 °C przez cały rok. Występują w tropikalnych siedliskach morskich[2]. Od lat 70. XX wieku zostały szeroko rozpowszechnione na całym świecie, zwłaszcza po roku 2000, gdyż krewetka biała stała się podstawowym gatunkiem hodowlanym na terenie Azji. Głównymi producentami są: Chiny, Tajlandia, Indonezja, Brazylia, Ekwador, Meksyk, Wenezuela, Honduras, Gwatemala, Nikaragua, Belize, Wietnam, Malezja, Tajwan, wyspy pacyficzne, Peru, Kolumbia, Kostaryka, Panama, Salwador, Stany Zjednoczone Ameryki, Indie, Filipiny, Kambodża, Surinam, Saint Kitts, Jamajka, Kuba, Dominikana i Bahamy[3].
Krewetka biała dorasta do 230 milimetrów długości. Rostrum jest umiarkowanie długie, z 7-10 zębami po stronie grzbietowej i 2-4 zębami po stronie brzusznej[4]. Samce stają się dojrzałe w wieku 6-7 miesięcy. Osobniki o wadze 30–45 g są gotowe do rozrodu. Samica składa 100 000-250 000 jaj o średnicy w przybliżeniu 0,22 mm. Wylęg następuje około 16 godzin po zapłodnieniu. Larwy pierwszego stadium, nazywane pływikami, żyją dzięki swoim rezerwom żółtkowym. Kolejne stadia larwalne (odpowiednio: protozoea, mysis i wczesne postlarvae) pozostają przez jakiś czas planktonem, jedzą fitoplankton i zooplankton i są przenoszone w kierunku brzegu prądami pływowymi. Postlarvae zmieniają swój planktonowy zwyczaj około 5 dni po linieniu i bytują na brzegu. Zaczynają wówczas żerować na szczątkach, robakach, małżach i skorupiakach. Dorosłe osobniki żyją w oceanie, na głębokościach do 72 metrów, natomiast larwy w przybrzeżnych ujściach rzek, lagunach lub obszarach namorzynowych[5].
W 2010 roku Greenpeace International dodało krewetkę białą do swojej czerwonej listy owoców morza. Powodem było „zniszczenie ogromnego obszaru mangrowców w kilku krajach, przeławianie młodocianych krewetek z obszarów dzikich w celu dostarczania krewetek do hodowli i znaczne naruszenia praw człowieka”[6].
W Stanach Zjednoczonych badania koncentrowały się na „superintensywnej” akwakulturze w zamkniętych systemach wewnętrznych, co zminimalizowałoby ucieczkę lub problemy z chorobami. Specyficzne skutki działania krewetki białej nie zostały zgłoszone. Potencjalne skutki to rywalizacja z rodzimymi gatunkami krewetek i rozprzestrzenianie się wirusowych chorób krewetek na populacje dzikich krewetek, szczególnie wirusa zespołu białych plam i wirusa zespołu Taura (Organizacja ds. Żywności i Rolnictwa 2011). Badania eksperymentalne wskazują, że Litopenaeus vannamei był bardziej agresywny w rywalizacji o żywność z rodzimymi krewetkami w Tajlandii, ale przegrał walkę z rodzimym gatunkiem Charybdis affinis[7].
Krewetka biała, krewetka białonoga (Litopenaeus vannamei) – gatunek skorupiaka z rodziny Penaeidae.
Litopenaeus vannamei[2][3] är en kräftdjursart som först beskrevs av David R. Boone 1931. Litopenaeus vannamei ingår i släktet Litopenaeus och familjen Penaeidae.[4][5] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[4]
Vannamei-räkan är en välsmakande art som säljs alltmer i mellersta och södra Europa. Priset är där ofta förhållandevis förmånligt beroende på storleken och även i Sverige börjar denna räka saluföras rå, kokt och marinerad i vissa butiker, dock till högre priser.
Räkan odlas i grunda saltvattendammar främst i Sydost-Asien samt Syd- och Mellan-Amerika. Köttet är spänstigt och har en söt mild smak. Passar bra att grillas, stekas, paneras, friteras, wokas eller kokas. Det är idag världens mest odlade räka och 2014 hade produktionen stigit till över 3.600 miljoner ton. Foder är mestadels botten-detritus (dött organiskt material; maskar, musslor och kräftdjur). Vid produktionen tillsätts konserveringsmedel E223 (natriumdisulfit) och E330 och ibland arom av lagerblad (laurus nobilis), varefter räkan fryses inför transporten.[6]
Räkan är känslig för sjukdomar, varför stor noggrannhet fordras vid produktionen. Miljöorganisationer som Greenpeace har påpekat att räkorna ibland odlats med icke hållbara metoder som medfört miljöförstöring av känsliga områden.[6]
Wikimedia Commons har media som rör Litopenaeus vannamei.
Denna artikel om tiofotade kräftdjur saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Litopenaeus vannamei är en kräftdjursart som först beskrevs av David R. Boone 1931. Litopenaeus vannamei ingår i släktet Litopenaeus och familjen Penaeidae. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.
Vannamei-räkan är en välsmakande art som säljs alltmer i mellersta och södra Europa. Priset är där ofta förhållandevis förmånligt beroende på storleken och även i Sverige börjar denna räka saluföras rå, kokt och marinerad i vissa butiker, dock till högre priser.
Räkan odlas i grunda saltvattendammar främst i Sydost-Asien samt Syd- och Mellan-Amerika. Köttet är spänstigt och har en söt mild smak. Passar bra att grillas, stekas, paneras, friteras, wokas eller kokas. Det är idag världens mest odlade räka och 2014 hade produktionen stigit till över 3.600 miljoner ton. Foder är mestadels botten-detritus (dött organiskt material; maskar, musslor och kräftdjur). Vid produktionen tillsätts konserveringsmedel E223 (natriumdisulfit) och E330 och ibland arom av lagerblad (laurus nobilis), varefter räkan fryses inför transporten.
Räkan är känslig för sjukdomar, varför stor noggrannhet fordras vid produktionen. Miljöorganisationer som Greenpeace har påpekat att räkorna ibland odlats med icke hållbara metoder som medfört miljöförstöring av känsliga områden.
Tôm thẻ chân trắng (Litopenaeus vannamei, tên gọi trước đây Penaeus vannamei) là một dạng của tôm panđan (không phải Caridea) của vùng đông Thái Bình Dương thường được đánh bắt hoặc nuôi làm thực phẩm. Tôm thẻ chân trắng là loài bản địa ở đông Thái Bình Dương từ Sonora ở México đến bắc Peru. Các nguồn cung cấp tôm thẻ chân trắng chủ yếu là Ecuador, Mexico và Brasil. Tôm thẻ chân trắng được bán trên thị trường Mỹ chủ yếu từ Mexico và Ecuador. Một số nhỏ hiện tại được nuôi ở Mỹ (Texas).
Châu Mỹ La Tinh, Hawaii, hiện nay được nuôi ở rất nhiều nước trên thế giới như: Đài Loan, Trung Quốc, Việt Nam.[1]
Trong thiên nhiên, tôm trưởng thành, giao hợp, sinh đẻ trong những vùng biển có độ sâu 70 mét với nhiệt độ 26-28 độ C, độ mặn khá cao (35 phần ngàn). Trứng nở ra ấu trùng và vẫn loan quanh ở khu vực sâu này. Tới giai đoạn Potlarvae, chúng bơi vào gần bờ và sinh sống ở đáy những vùng cửa sông cạn. Sau một vài tháng, tôm con trưởng thành, chúng bơi ngược ra biển và tiếp diễn cuộc sống giao hợp, sinh sản làm chọn chu kỳ. Tôm chân trắng lớn rất nhanh trong giai đoạn đầu, mỗi tuần có thể tăng trưởng 3g với mật độ 100con/m2 tại Hawaii không kém gì tôm sú, sau khi đã đạt được 20g tôm bắt đầu lớn chậm lại, khoảng 1g/tuần, tôm cái thường lớn nhanh hơn tôm đực.[1]
Bài viết Giáp xác mười chân này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Tôm thẻ chân trắng (Litopenaeus vannamei, tên gọi trước đây Penaeus vannamei) là một dạng của tôm panđan (không phải Caridea) của vùng đông Thái Bình Dương thường được đánh bắt hoặc nuôi làm thực phẩm. Tôm thẻ chân trắng là loài bản địa ở đông Thái Bình Dương từ Sonora ở México đến bắc Peru. Các nguồn cung cấp tôm thẻ chân trắng chủ yếu là Ecuador, Mexico và Brasil. Tôm thẻ chân trắng được bán trên thị trường Mỹ chủ yếu từ Mexico và Ecuador. Một số nhỏ hiện tại được nuôi ở Mỹ (Texas).
中南美白對蝦[2]（學名：Litopenaeus vannamei），俗稱白蝦、白對蝦、白腳蝦或太平洋白蝦，是一種生活於太平洋東岸的對蝦科濱對蝦屬物種。本物種目前已被引進台南的蝦場飼養，以供食用。
中南美白對蝦最長可以生長至23厘米（9.1英寸），當中頭胸甲佔了9 cm（3.5英寸）.[3]。成長的蝦生活於海洋，水深不超過72米（236英尺）；而成長中的蝦則生活於鹹淡水交界的河口[3]。頭胸甲背面的刺[4]略長，背部有7－10顆齒，正面有2－4顆齒[3]。
白蝦原產地在太平洋東岸的中南美洲地域，從墨西哥北部索諾拉州到秘魯北部[2][3]。
属于广盐性热带虾类，能在0～35‰盐度中生长。
南美白对虾在水温15～38℃均能生长，最适生长温度22～35℃，生長環境只限於水溫全年維持20 °C（68 °F）以上的地區[5]。
在20世紀時，中南美白對蝦是墨西哥近岸漁民及拖網漁船的重要漁獲[3]。但到了20世紀後期，捕漁業已為水產養殖所取代：1973年，漁民從巴拿馬引入蝦苗[5]。電影《阿甘正傳》也提及過主角接手了越戰戰友在佛羅里達州經營的養蝦場，由此可知這項活動在當年對經濟的重要性。在拉丁美洲，每逢溫暖的聖嬰現象時的白對蝦產量都會達至峰值；但到了較涼快的反聖嬰現象時就會回落，因為受到疾病的影響[5]。白對蝦的生產受其對各種疾病的易感性的限制，包括：白點症、陶拉綜合症（英语：Taura syndrome）、傳染性皮下及造血組織壞死症、桿狀病毒中腸腺壞死和弧菌感染[5]。截至2004年，白對蝦的生產量已達至1,116,000 t，超越了草蝦[5]。
由於白蝦對惡劣環境的適應性高，抗病力佳，再加上肉質甜美[2]、蛋白質比例較高[6]，但最主要原因是價格親民，目前已取代口感差不多價格卻貴上一截的「草蝦」，成為台灣[2]的主要放養蝦種。
然而，綠色和平於2010年將白對蝦放進其《绿色和平海鲜红名单》中。根據綠色和平的網站，《绿色和平海鲜红名单》「是一個通常在世界各地的超市銷售的海鮮列表」，而這些海鮮的來源很大可能來源於不可持續的漁業[7]。 綠色和平組織提出的理由是「（白對蝦的捕獲過程會）大面積破壞多個國家的紅樹林，（鼓勵）從野生過度捕撈幼蝦以供應蝦場，（而且過程）嚴重的侵犯人權」[7]。除了白對蝦，綠色和平亦基於相同理由把草蝦放入名單內。
在鹹水的礁石水族館，年輕的白對蝦可以用作魚類和無脊椎動物的活食，特別是誘使挑食者在新水族箱中開始吃。白對蝦通常被添加到水族箱的棚中，以允許魚友容易地將蝦作為主顯示罐中的食物。
|accessdate=需要含有|url= (帮助) 
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 節足動物門 Arthropoda 亜門 : 甲殻亜門 Crustacea 綱 : 軟甲綱 Malacostraca 目 : 十脚目 Decapoda 亜目 : 根鰓亜目 Dendrobranchiata 科 : クルマエビ科 Penaeidae 属 : Litopenaeus 種 : バナメイエビ L. vannamei 学名 Litopenaeus vannamei (Boone, 1931) シノニム Penaeus vannamei Boone, 1931
英名 White leg shrimpバナメイエビ（学名: Litopenaeus vannamei）は、クルマエビ科に属するエビの1種。東太平洋原産で、食用として広く漁獲・養殖されている。
全長は最大230mm、頭胸部長は90mm[1]。成体は水深72m以浅の海洋に、稚エビは河口域に生息する[1]。額角は中くらいの長さで背側に7からの10の鋸歯があり、腹側には2-4の鋸歯がある[1]。
バナメイエビの原産地は東太平洋で、メキシコのソノラ州からペルー北部に至る沿岸である [1]。年間を通して水温20℃以上の海域にのみ生息する[2]。
20世紀の間、本種はメキシコの近海漁業と遠洋でのトロール漁の双方において重要であった[1]。20世紀末には、養殖業の利用が漁獲を上回った。養殖はパナマで捕獲された個体を使用し、1973年にフロリダで始められた[2]。 ラテンアメリカでは、本種の養殖は水温の上がるエルニーニョ現象に際しては生産高のピークを迎えるが、水温の下がるラニーニャ現象に際しては病気の影響で減少する[2]。 本種の生産高は、ホワイトスポット病（英語版）、タウラ症候群（英語版）、伝染性皮下造血器壊死症（英語版）、バキュロウイルス性中腸腺壊死症[注釈 1]及びビブリオ属感染などの病気に感染しやすいことに制約される[2]。淡水を含む低塩分の水、高密度、病気への耐性では比較的すぐれ、養殖方法が確立した1990年代には中国、東南アジアを含む世界中で養殖がおこなわれるようになった[3]。2004年までに世界での本種の生産高は1,116,000 tに達し、ブラックタイガーのそれを上回った[2]。
2010年にはグリーンピース・インターナショナルが本種を「シーフードレッドリスト」（世界中のスーパーマーケットで販売されている魚介類のうち、持続不可能な漁獲法に由来する恐れが高いもののリスト[4]）に加えた。グリーンピースによる理由はいくつかの国での広大なマングローブ林の破壊、エビ養殖場（英語版）に供給するための稚エビの乱獲、著しい人権侵害である[4]。
日本ではクルマエビの近縁種の1つとして重視されている。東南アジアのエビ養殖業者が、養殖の対象をブラックタイガーからバナメイエビに変更するにつれ、日本での取扱量も増加している。日本ではむき身に加工して「むきえび」として流通することがある。
2013年に日本各地のホテルやレストランでバナメイエビを同じクルマエビ科の「シバエビ」と表示して調理販売していたことが問題となった[5]。
