.
Solanum muricatum ye una especie de planta fanerógama perteneciente a la familia de les solanacees.
Ye un parrotal perenne orixinariu de la rexón andina de Suramérica, onde ye cultiváu fai miles d'años pol so fruta duce. Anque esisten diverses variedaes dicha baga xeneralmente ye ovalada asemeyada a una papaya d'unos 10 a 15 cm de color mariellu doráu con vetes color púrpura cuando ta madura. Ye bien refrescante pol so altu conteníu d'agua (92%), siendo en sabor y arume asemeyao al melón Cucumis melo, pero dambes plantes nun se rellacionen ente sigo.
El so consumu realízase xeneralmente en forma direuta como fruta fresco, pero tamién puede ser n'ensalaes en delles ocasiones, en zusmios o postres más ellaboraos.
El frutu atopar nos mercaos del Bolivia, Perú, Chile y Ecuador pero ye pocu frecuente nel estranxeru por ser sensible a los tresportes. Anguaño tamién ye collecháu en Colombia, Arxentina y realícense tentatives n'otros países.
La planta arrobinar por fraes una y bones la grana grana mal.
La planta ye perenne pero la so sensibilidá al fríu, parásitos y enfermedaes fuercen a los cultivadores a replantar la collecha cada añu. Crez n'árees costeres y otres localizaciones con temperatures templaes, tamién n'invernaderos, llegando a un altor de 2 metros y llogrando colleches 2-3 vegaes mayores qu'al campu.
Arqueológicamente nun s'atopen rastros por ser de magaya nidia y malo de caltener, pero de cutiu atópense en diversos oxetos de cerámica de les cultures precolombines Moche, Chimú y Paracas.
Mientres la Colonia, el Virréi Melchor de Navarra, conde de la Palata, prohibió'l consumu d'esta fruta y dióse-y l'insinuante nome de mataserrano, pol cual entá ye conocíu en ciertes zones del Perú.
Na dómina de la Colonia tamién foi introducíu en Méxicu y América Central, pero depués el so usu foi escayendo.
Solanum muricatum describióse por William Aiton y espublizóse en Hortus Kewensis; or, a catalogue . . . 1: 250–251. 1789. [1]
Solanum: nome xenéricu que remanez del vocablu Llatín equivalente al Griegu στρνχνος (strychnos) pa designar el Solanum nigrum (la "Yerba moro") —y probablemente otres especies del xéneru, incluyida la berenxena[2]— , yá emplegáu por Pliniu'l Vieyu nel so Historia naturalis (21, 177 y 27, 132) y, enantes, por Aulus Cornelius Celsus en De Re Melecina (II, 33).[3] Podría ser rellacionáu col Llatín sol. -is, "el sol", por cuenta de que la planta sería mesma de sitios daqué soleyeros.[4]
muricatum: epítetu llatín que significa "con escayos".[5]
Nos idiomes nativos de la zona andina ye conocíu como: cachum o xachum en quechua; kachuma n'aimara. La fruta llámase popularmente pepinu duce, pepinu melón, pera melón, pepinu de fruta. Inclusive como melón d'árbol pa nun confundilo cola papaya.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. .
Solanum muricatum ye una especie de planta fanerógama perteneciente a la familia de les solanacees.
Pepino (lat. Solanum muricatum) nun ana vətəni,Çili , Peru və Kolumbiya 'da uzun illədir bilinib istifadə edilməsinə baxmayaraq 1990-cı illərdən etibarən dünya bazarlarında maraq görməyə başlamışdır. Armud qovunu, bəzək qovunu da deyilən pepino meyvəsi ortalama 250-300 qram ağırlığında, üzərində yetkinluqda xarakteristika bənövşəyi xəttlər olan, qovun dadını xatırladan, sulu, özünə xas dadında, orta şirin, C vitamini və kalium tərəfindən zəngin bir meyvədir. Şimal Amerika və Avropa bazarlarında tropik meyvələrə olan tələb və pepino meyvəsinin xərçəng hüceyrələrini öldürücü təsirinin ortaya qoyulmasından sonra meyvəyə olan maraq/əlaqəni artırmışdır.
Çili , Peru və Kolumbiya təbii olaraq yetişən pepino, Yeni Zelandiya da inkişaf etdirilən yeni növlər və müasir, idarəli şərtlərdə istehsal nəticəsi beynəlxalq bazarlara təqdim edilmiş və xarici ticarəti Avropa, Yaponiya və ABŞa istiqamətli olaraq artmaqdadır. Avropa ölkələrindən ən çox Almaniyada tropik meyvə olaraq bazara təqdim edilməkdə və bu ölkəyə uzaq istehsalçı ölkələr Çili və Yeni Zelandiyadan idxal edilməkdədir. Yaponiyada ən yüksək qiymətdən satılan meyvədir və bu ölkədə hədiyyəlik əşya kimi qiymətləndirilməkdədir. Pepino daşımağa dayanıqlı bir meyvə deyil, bu səbəblə Türkiyənin Avropaya yaxınlığından ötəri ixracata istiqamətli istehsal üstünlüyünün qiymətləndirilə biləcəyi bir məhsuldur.
Pepino ticari olaraq daha çox Yeni Zelandiya,Çili və Avstraliyada çıxarılmaqdadır. Aralıq dənizi ölkələrində islah işləri davam etməkdə, İspaniyada yeni növlər qeydiyyat edilərək 1997-ci ildən etibarən istehsalçılara təqdim edilməyə başlanmışdır. İsraildə dad nisbətini artırıcı islah və yetişdirmə texnikası işləri davam etməkdədir.
Şitil ilə çıxarılıb , meyvələrin müəyyən bir böyüklüyə çatana qədər bol su verilər. Yetkinləşmə dövründə su vermə azaldılar. Bol günəş və təmiz havanı sevər. Bağlı mühitlərdə (Otaq, Limonluq kimi )bitki böyüyər ancaq meyvə verməz. Günəşə baxan/nazir açıq balkonlarda 7-10 nömrəli saxsılarda çat/yetişib meyvə verə bilər.
Pepino meyvələrinin böyüklükləri növlərinə və tətbiq olunan mədəni əməliyyatlara görə fərqlilik göstərməkdədir.
Məsələn : Meyvə seyr etməsinin edilmədiyi şərtlərdə meyvə ağırlığı 40-50 qrama qədər düşərkən salxımda tək meyvə buraxılan tətbiqlərdə 1300 qrama qədər çıxa bilməkdədir. Ancaq bazara təqdim edilən meyvə böyüklüyü 250-500 qr. olmalıdır. Keyfiyyətli meyvə və iqtisadi bir istehsal üçün 1 salxımda 2 və ya 3 meyvə olmalıdır. Meyvə seyr etməsi meyvələr qoz böyüklüyünə çatınca edilər. Bir şitildə 3 ana gövdə buraxılar , digər tərəf budaqlar və meyvələr çox böyümədən periodik olaraq budanıyar. Beləcə daha çox işıqlama ilə meyvə tutumu sayında artımlar təmin edilər.
Ticari mənada istixana istehsalı təklif edilər. Gecə gündüz istilik fərqi çox olmayan ilıq iqlimdə yetişər Pepino soyuğa qarşı həssas olub, 0º də bitki gövdəsi zərər görər, -5º də tamamilə qurar/quruyar.
Pepinonun meyvələri təzə olaraq istehlak edildiyi kimi ümumiyyətlə məzə olaraq, dondurma ilə birlikdə və qarışıq meyvə salatlarında qarnitur olaraq istifadə edilməkdədir. Pepino bəzi ölkələrdə bəzək bitkisi olaraq da qiymətləndirilməkdədir.
.jpg)
Vikianbarda Pepino ilə əlaqəli mediafayllar var.
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Pepino (lat. Solanum muricatum) nun ana vətəni,Çili , Peru və Kolumbiya 'da uzun illədir bilinib istifadə edilməsinə baxmayaraq 1990-cı illərdən etibarən dünya bazarlarında maraq görməyə başlamışdır. Armud qovunu, bəzək qovunu da deyilən pepino meyvəsi ortalama 250-300 qram ağırlığında, üzərində yetkinluqda xarakteristika bənövşəyi xəttlər olan, qovun dadını xatırladan, sulu, özünə xas dadında, orta şirin, C vitamini və kalium tərəfindən zəngin bir meyvədir. Şimal Amerika və Avropa bazarlarında tropik meyvələrə olan tələb və pepino meyvəsinin xərçəng hüceyrələrini öldürücü təsirinin ortaya qoyulmasından sonra meyvəyə olan maraq/əlaqəni artırmışdır.
Çili , Peru və Kolumbiya təbii olaraq yetişən pepino, Yeni Zelandiya da inkişaf etdirilən yeni növlər və müasir, idarəli şərtlərdə istehsal nəticəsi beynəlxalq bazarlara təqdim edilmiş və xarici ticarəti Avropa, Yaponiya və ABŞa istiqamətli olaraq artmaqdadır. Avropa ölkələrindən ən çox Almaniyada tropik meyvə olaraq bazara təqdim edilməkdə və bu ölkəyə uzaq istehsalçı ölkələr Çili və Yeni Zelandiyadan idxal edilməkdədir. Yaponiyada ən yüksək qiymətdən satılan meyvədir və bu ölkədə hədiyyəlik əşya kimi qiymətləndirilməkdədir. Pepino daşımağa dayanıqlı bir meyvə deyil, bu səbəblə Türkiyənin Avropaya yaxınlığından ötəri ixracata istiqamətli istehsal üstünlüyünün qiymətləndirilə biləcəyi bir məhsuldur.
Pepino ticari olaraq daha çox Yeni Zelandiya,Çili və Avstraliyada çıxarılmaqdadır. Aralıq dənizi ölkələrində islah işləri davam etməkdə, İspaniyada yeni növlər qeydiyyat edilərək 1997-ci ildən etibarən istehsalçılara təqdim edilməyə başlanmışdır. İsraildə dad nisbətini artırıcı islah və yetişdirmə texnikası işləri davam etməkdədir.
Die Pepino oder auch Melonenbirne (Solanum muricatum, spanisch pepino dulce, pepino melón, pera melón, pepino de fruta, melón de árbol) ist eine Pflanzenart aus der Familie der Nachtschattengewächse (Solanaceae). Ihre ursprüngliche Heimat ist Südamerika. Sie wird heute in Kolumbien, Peru, Chile, Kalifornien, Florida, der Schweiz und Südspanien angebaut.
Die Pepino ist eine krautige, etwa 1,5 Meter hohe, stark verzweigende, einjährige oder ausdauernde krautige Pflanze oder ein Halbstrauch. Die Pflanze ist nur nicht frostbeständig.
Die einfachen, ganzrandigen Laubblätter sind eiförmig bis eilanzettlich und rundspitzig oder spitz bis zugespitzt. Die langstieligen Blätter sind leicht behaart. Die Nervatur ist gefiedert und unterseits erhaben.[1]
Die zwittrigen, gestielten Blüten sind fünfzählig mit doppelter Blütenhülle. Der kleine, grün-rötliche Kelch hat fünf lanzettliche Zipfel. Die trichterförmig verwachsenen Kronblätter mit bespitzten und ausladenden Lappen sind lila-weiß oder violett-rot gefärbt. Die Blütenfarbe ist außer von der Sorte auch von der Temperatur abhängig, ist bei über 27 °C weiß und geht bei tieferen Temperaturen von 10 bis 20 °C in bis sehr dunkle blau-violette Farben über.[2] Die Staubblätter sind kürzer als die Kronblätter, die aneinandergepressten, länglichen Staubbeutel sind gelb und bilden eine Röhre, durch die der Griffel führt, die kopfige, grüne Narbe ragt leicht über die Staubbeutel hinaus.[3] Der Fruchtknoten ist oberständig.
Die Befruchtung erfolgt durch Selbst- oder Fremdbestäubung. Entsprechend der Herkunft und Zuchtlinie bildet die Pflanze mehr oder weniger parthenokarpe Früchte aus.[4] Botanisch gesehen ist die Fruchtform eine Beere mit ein bis zwei Kammern.[5] Die meist eiförmigen bis ellipsoiden Früchte werden 10 bis 20 cm groß und 150 bis 400 g schwer. Ihre dünne, glatte Schale färbt sich bis zur Reife von grünlich bis gelblich mit violetten Streifen. Das Fruchtfleisch ist gelblich-orange bis goldgelb und sehr weich. Es enthält zwei Hohlräume mit wenigen Samen. Die Frucht benötigt für Blüte bis Reife etwa 80 bis 105 Tage.[4]
Die Herkunft der Pepino sind die Anden. Häufige archäologische Funde phytomorpher Keramiken der Moche und Huari-Kultur (600-1200 AD) in Peru belegen, dass die Frucht in präkolombinischen Zeiten von großer wirtschaftlicher Bedeutung gewesen sein muss.[6] Eine Wildform der Art ist nicht bekannt. Es wird vermutet, dass Solanum caripense, Solanum tabanoense oder Solanum basendopogon Vorfahren der Pepinos darstellen. Verschiedene Untersuchungen auf molekularer Ebene zeigen, dass Solanum basendopogon entfernter verwandt ist als die beiden anderen Arten, was diese als wahrscheinlichere Kandidaten für direkte Vorfahren der Pepino erscheinen lässt. 85 % der untersuchten südamerikanischen Exemplare zeigten eine nähere Verwandtschaft zu Solanum caripense, während die restlichen Exemplare näher an Solanum tabanoense einzuordnen sind. Dies lässt entweder auf zwei unterschiedliche Ursprünge schließen oder auf eine Hybridisierung nach der eigentlichen Herkunft der Art.[7][8] Weiterhin nahe verwandt mit Pepino sind Solanum perlongistylum und Solanum catilliflorum.[9]
Außerhalb der Anden wurde die Pepino wahrscheinlich zuerst in Neuseeland und Australien kultiviert und von dort aus in die USA, Israel, Europa und nach Japan exportiert.[7][10] 1785 wurde Pepino nach Frankreich gebracht, und 1882 wurde sie in Kalifornien in den USA als Kulturpflanze beworben.[11]
Pepinos werden für den kommerziellen Anbau in den Andenländern ausschließlich vegetativ durch Stecklinge vermehrt, weil Sämlinge stark aufspalten, und die daraus hervorgehende heterogene Fruchtqualität unerwünscht ist. Stecklingsvermehrte Pflanzen haben den zusätzlichen Vorteil, gleichmäßiger in Wuchs und Fruchtform zu sein als samenvermehrte.[6] Die Stecklinge können jederzeit geschnitten werden und sind nach 2 bis 3 Wochen gut angewurzelt.[12] Stecklingsvermehrte Pflanzen bilden früher Blüten als aus Samen gezogene Pflanzen und fruchten daher auch früher.[3] Die Pflanze kann zur Erzeugung neuer Sorten auch über Samen vermehrt werden. Diese Pflanzenart wird, hauptsächlich wegen ihres Zierwerts In Mitteleuropa für Haus und Garten meist im Topf gehandelt. Die Früchte enthalten meistens Samen, die aber auch kommerziell erhältlich sind.[13]
Im Gegensatz zu vielen anderen Nutzpflanzen der tropischen Hochländer, die aufgrund ihrer Anpassung an den Kurztag Knollen oder Blüten in mittleren Breiten dort nur im Herbst bilden, ist die Pepino tageslängenneutral, d. h. sie blüht und fruchtet auch bei Tageslängen weit über 12 Stunden, was die Verbreitung der Pflanze außerhalb der Tropen erleichtert hat.[6]
Am besten ist Boden mit einem pH-Wert von 6,5 bis 7,5. Er sollte humos und durchlässig sein. Dabei ist auf gute Drainage zu achten, da Pepino keine Staunässe verträgt. Pepino ist etwas empfindlicher als Tomaten gegenüber Bodenversalzung.[1] Sie muss einmal pro Woche mit Flüssigdünger versorgt werden und ist gleichmäßig feucht zu halten. Auch Blattdünger, aufs Blatt gesprüht, sind möglich und können den Fruchtertrag steigern. Sie können jedoch die normale Düngung nicht ersetzen.[14] Blattdüngung erhöht auch den Fruchtansatz. Die Früchte bleiben dann aber kleiner, weil bei gleichbleibenden Assimilaten mehr Früchte versorgt werden müssen.[12] Im erwerbsmäßigen Anbau werden sie in Europa wie Gurken, Tomaten, Paprika oder Aubergine an Schnüren ein- bis dreitriebig aufgeleitet.[13] Die in Holland bewährte Bestandsdichte beträgt 2 Pflanzen pro m².[5] Versuche ergaben, dass bei Bestandsdichten von 2,5 Pflanzen pro m² im Sommerhalbjahr zweitriebige und im Winterhalbjahr eintriebige Aufleitung am besten ist.[15] Die Temperaturen sollten nicht unter 10 °C und über 30 °C sein, weil sonst weniger Früchte gebildet werden.[16] Etwa ab Eisheiligen, wenn die Nachttemperaturen nicht mehr unter 10 °C sinken, kann man die Pflanze im Haus- und Gartenbereich ins Freie an einen sonnigen bis halbschattigen Platz stellen oder als Ampel-Pflanze aufhängen. Der sichere Anbau mit dauerhaft gleichmäßigen Erträgen erfolgt am besten im Treibhaus.[17] Übermäßige Düngung mit gleichzeitig niedriger Luftfeuchte und hohen Temperaturen führen zu geringerem Fruchtansatz.[18][6] Im professionellen Anbau wird die Anzahl angesetzter Früchte durch Bestäubung mit Hummeln stark gefördert. Dann ist aber eine Fruchtausdünnung nötig, damit nicht zu viele und dann zu kleine Früchte entstehen.[19] Auch Trillern der Blüten ist befruchtungsfördernd.[20] Ertragssteigernd wirkt die Anreicherung der Gewächshausluft mit CO2 auf 700 bis 1000 ppm gegenüber 350 ppm Normalgehalt.[21] Je nach Sorte und Witterungsverlauf verschiedener Jahre variiert der Ertrag.[22] Es kann im erwerbsmäßigen Anbau im Treibhaus mit Erträgen von 12 bis 16 kg/m² gerechnet werden.[13] Aus Freilandversuchen sind Erträge von 9 kg/m² bekannt.[23] Wie die Tomate reagieren auch die Früchte von Pepino auf den Einsatz von Ethylen mit Reifebeschleunigung.[24][16]
Nachdem die ersten blau-weißen Blüten erschienen sind, kann man blütenlose Triebe aus der Pflanze herausschneiden. Das Herausschneiden der Triebe fördert die Fruchtbildung und deren Größe. Man kann auch die kleinen Blättchen an den Blattansätzen herausbrechen, wie man es beim Entfernen der Nebentriebe von Tomatenpflanzen her kennt. Überwintert wird die Pflanze an einem hellen Ort bei ca. 15 °C; sie ist dabei mäßig feucht zu halten. Ist der Topf zu klein geworden, wird die Pepino im Frühjahr in einen größeren Topf umgetopft.
Am häufigsten sind Alternaria spp., Kartoffelkäfer, Pflanzenläuse, Minierfliegen, Phytophthora infestans[25], Spinnmilben und Weiße Fliegen.[1] Als Viren treten vor allem Tomatenbronzefleckenvirus und „Cachuma-Mosaikvirus“ auf.[5]
Die Pepino schmeckt süß und erinnert an eine Mischung aus Melone und Birne, weshalb sie auch als Melonenbirne oder Birnenmelone bezeichnet wird. In den Ursprungsländern werden Pepinos ausschließlich in rohem Zustand und geschält gegessen. Die Frucht hat ein für Solanaceen typisches Aroma, was nicht allen behagt und die Akzeptanz der Frucht zu limitieren scheint. Vermutlich deshalb hat die Pepino nicht wie andere aus Südamerika stammende Nutzpflanzen, wie z. B. die Tomate, größere Bedeutung erlangt.[6]
Die Früchte können am besten bei 5 °C und hoher Luftfeuchte gelagert werden. So behalten sie am besten und längsten ihre Fruchtqualität. Temperaturen unter 5 °C können Kälteschäden verursachen. Die Früchte reifen auch dann noch nach, jedoch deutlich langsamer.[10] Werden die Früchte bei 12 °C gelagert, sind sie unter optimalen Bedingungen drei Wochen lagerfähig.[26] Reif geerntete Früchte eignen sich am besten für inländischen Verbrauch und Vermarktung.[27]
Die Früchte von Pepino enthalten je 100 g Frischgewicht im Durchschnitt 35 mg Vitamin C, 5–9 g Gesamtzucker, und 0,14 % Fruchtsäuren.[28][29] Der Gesamtzucker setzt sich aus Saccharose, Glucose und Fructose zusammen, wobei Saccharose ca. 50 % ausmacht. Der Gehalt an Vitamin C ist höher als in den meisten Früchten, Zitrusfrüchte eingeschlossen. Die Gehalte der Inhaltsstoffe steigen mit zunehmender Reife.[29] Der Frucht werden auch antikanzerogene Eigenschaften zugesprochen.[30]
Die Pepino oder auch Melonenbirne (Solanum muricatum, spanisch pepino dulce, pepino melón, pera melón, pepino de fruta, melón de árbol) ist eine Pflanzenart aus der Familie der Nachtschattengewächse (Solanaceae). Ihre ursprüngliche Heimat ist Südamerika. Sie wird heute in Kolumbien, Peru, Chile, Kalifornien, Florida, der Schweiz und Südspanien angebaut.
Mtango-tamu (Solanum muricatum) ni mmea wa familia Solanaceae. Ijapokuwa mmea huu una mnasaba na mnyanya, matunda yake, yaitwayo matango matamu, yana ladha tofauti kabisa. Matunda haya yanafanana na magogwe makubwa na ladha yao ni mchanganyiko wa tikiti-asali na tango.
Mitango-tamu hukuzwa kwa biashara nchini Chili, Australia ya Magharibi na Nyuzilandi hasa, lakini pia katika Kolombia, Peru, Ekwador, Hispania, Kenya, Maroko na Marekani.
Maua
Tango tamu njano
Matango matamu mekundu sokoni
Mtango-tamu (Solanum muricatum) ni mmea wa familia Solanaceae. Ijapokuwa mmea huu una mnasaba na mnyanya, matunda yake, yaitwayo matango matamu, yana ladha tofauti kabisa. Matunda haya yanafanana na magogwe makubwa na ladha yao ni mchanganyiko wa tikiti-asali na tango.
Mitango-tamu hukuzwa kwa biashara nchini Chili, Australia ya Magharibi na Nyuzilandi hasa, lakini pia katika Kolombia, Peru, Ekwador, Hispania, Kenya, Maroko na Marekani.
Pepino utawa kang uga dikenal kanthi jeneng Woh Melodi[1] (Solanum muricatum) ya iku tuwuhan kang kalebu sajeroning famili Solanaceae (terong-terongan) kang asalé saka kawasan Pegunungan Andes, Amérika Kidul, lan akèh dibudidayaake ing Peru, Chili, lan Kolombia kawit atusan taun kapungkur.
Pepino wis mlebu Indonesia kawit jaman kolonial Walanda anangin lagi misuuwur sawisé akèh paneliten kang mbuktiake yèn pepino duwé khasiat kanggo kasihatan lan dianggap dadi salah sawijining superfruit karo wo-wohan kang eksotis liyae. Ing Amérika, pepino kapilih dadi superfruit karoo woh-wohan eksitik liyané amarga ngandhut antioksidan kang akèh saéngga dianggep migunani kanggo kaséhatan awak.[2] Pepino duwé akèh jeneng ing antarané pepino melon, melumber, melon pear, tree melon, melon shrub, mellowruit, lan melosa. ing indonesia pepino uga dikenal kanthi jeneng woh husada déwa lan woh melodi ungu. jeneng pepino asalé saka basa Spanyol, pepino dulce kang tegesé timun legi amarga rasané kang wujud kombinasi antarané woh timun, blewah lan melon. Rasa pepino pancen rada unik, ora legi, ora kecut nanging uga ora sepa. kaya woh kang durung mateng nanging dudu saka jinis woh kang bisa digawé rujak.[2]
woh pepino duwé wujud lan ukuran kang akèh variasine, ana bnetu kang kaya tetesan luh, bunder wujud endhog, oval, utawa dawa wujud terong. abote bisa nganti 1/2 kg lan dawane ± 15 cm. daging wohe duwé aroma khas, tekstur lembut, lan akèh banyune, kanthi wiji kang bisa dipangan. Pepino bisa dipangan langsung lan bisa digawé jus, dadi campuran salad lan isi es buah. Kulite duwé corak garis-garis mbujur. ana loro jinis pepino kang nyebar ing indonesia, ya iku pepino ungu kang duwé kulit ungu lan bintik-bintik putih lan corak garis ungu tuwa lan pepino putih kang duwé warna kulit semu ijo tawa kuning gading kanthi corak garis ungu kang bisa malih dadi kuning nalika mateng. Pepino ungu duwé warna daging woh jingga, nalika pepino putih duwé warna daging woh kuning pucet. Ykang paling gampang lan akèh ditemoni ing indonesia ya iku pepino ungu. Pepino urip ing laladan dhataran dhuwur, kaya ta ing kawasan Puncak. Pepino uga akèh dibudidayaake ing Dieng, Jawa Tengah.
Pepino duwé macem macem khasiat ing antarané kanggo:[3]
woh pepino duwé kandhutan gizi kang dhuwur, kaya ta:[3]
S. muricatum dikenal déning pirang-pirang jeneng kanthi cara informal. sapérangan gedhé jeneng-jeneng wis diterapake kanggo tuwuhan iki kanthi cara karakteristik, ing antarané:[4]
saliyané iku jeneng kanggo varietas liya uga ditentuake nanging ora nggambaraké taksonomi tuwuhan mau, ing antarané:[4]
Pepino utawa kang uga dikenal kanthi jeneng Woh Melodi (Solanum muricatum) ya iku tuwuhan kang kalebu sajeroning famili Solanaceae (terong-terongan) kang asalé saka kawasan Pegunungan Andes, Amérika Kidul, lan akèh dibudidayaake ing Peru, Chili, lan Kolombia kawit atusan taun kapungkur.
Pepino wis mlebu Indonesia kawit jaman kolonial Walanda anangin lagi misuuwur sawisé akèh paneliten kang mbuktiake yèn pepino duwé khasiat kanggo kasihatan lan dianggap dadi salah sawijining superfruit karo wo-wohan kang eksotis liyae. Ing Amérika, pepino kapilih dadi superfruit karoo woh-wohan eksitik liyané amarga ngandhut antioksidan kang akèh saéngga dianggep migunani kanggo kaséhatan awak. Pepino duwé akèh jeneng ing antarané pepino melon, melumber, melon pear, tree melon, melon shrub, mellowruit, lan melosa. ing indonesia pepino uga dikenal kanthi jeneng woh husada déwa lan woh melodi ungu. jeneng pepino asalé saka basa Spanyol, pepino dulce kang tegesé timun legi amarga rasané kang wujud kombinasi antarané woh timun, blewah lan melon. Rasa pepino pancen rada unik, ora legi, ora kecut nanging uga ora sepa. kaya woh kang durung mateng nanging dudu saka jinis woh kang bisa digawé rujak.
Q'achan, Kachan icha Pipinu (Solanum muricatum) nisqaqa huk chakra yuram, wayuq thansam. Misk'i rurunkunatam mikhunchik.
Касфттама пепино[1] (латинокс Solanum muricatum)
Пепиноть шачема мастороц (касыксонь содамать коряс лемоц Solanum muricatum) улема Перу эли Колумбие. Тоста сон срадсь сембе Латинонь Америкова, нъльне сяда ичкози. Тяни сонь касфнихть сембода лама Боливиеса, Эквадорса ди Од Зеландса.
Явропу пепино повсь 1785 кизонянь эшка. Васенце пепино касфни явроперяйхнень ётксоль Людовик XVI, англань Оцязоронь перень кирдема пуромкс Кьюса (Kew) (Лондонца).
Лямбеширень индейхть теенза мярьгихть качума (cachuma). Минь теенза мярьктяма пепино, испаттнень мельге, испанокс тя «салат куяр». Англонь лемоц melon shrub «дура-куяр кофкс» эди тя лемоц теенза сяда мала сонь таньфонц коре.
Пепинось тя кофксь, касы 1 метрашка серес. Сонь шачема масторса сон лама кизонь кофкссь, конась касонды 2500 метра моря лангта вяре. Минь касфтсаськ кода фкя кизонь касыкс. Сонь панчфонза шарыхть модамарень панфонзон лангс, синь сыияф тюсонь эли акша сыияф тюсонь кикст мархат. Касыкссь кафта симанксонь, интай пара иможияманди эряви поладомань панчфонь почфонь полафнема (верокскудса).
Перень кирдиенди пяк мяльстуикс ащихть сонь иможенза. Синь авокада форм коре (оцю груш) 15 сантиметрашка оцю. Синь пяк танцти шини, ламбамаза, сидеста тюжя тюссонь, бежень тюссонь, киксу шобда сыияф тюссонь, сидеста видьмофтема. Ярхцамбяльти парот ишекс, стане ина рястаф, ведь мархта рястаф…
Касфттама пепино (латинокс Solanum muricatum)
Пепиноть шачема мастороц (касыксонь содамать коряс лемоц Solanum muricatum) улема Перу эли Колумбие. Тоста сон срадсь сембе Латинонь Америкова, нъльне сяда ичкози. Тяни сонь касфнихть сембода лама Боливиеса, Эквадорса ди Од Зеландса.
Явропу пепино повсь 1785 кизонянь эшка. Васенце пепино касфни явроперяйхнень ётксоль Людовик XVI, англань Оцязоронь перень кирдема пуромкс Кьюса (Kew) (Лондонца).
Лямбеширень индейхть теенза мярьгихть качума (cachuma). Минь теенза мярьктяма пепино, испаттнень мельге, испанокс тя «салат куяр». Англонь лемоц melon shrub «дура-куяр кофкс» эди тя лемоц теенза сяда мала сонь таньфонц коре.
Пепинось тя кофксь, касы 1 метрашка серес. Сонь шачема масторса сон лама кизонь кофкссь, конась касонды 2500 метра моря лангта вяре. Минь касфтсаськ кода фкя кизонь касыкс. Сонь панчфонза шарыхть модамарень панфонзон лангс, синь сыияф тюсонь эли акша сыияф тюсонь кикст мархат. Касыкссь кафта симанксонь, интай пара иможияманди эряви поладомань панчфонь почфонь полафнема (верокскудса).
Перень кирдиенди пяк мяльстуикс ащихть сонь иможенза. Синь авокада форм коре (оцю груш) 15 сантиметрашка оцю. Синь пяк танцти шини, ламбамаза, сидеста тюжя тюссонь, бежень тюссонь, киксу шобда сыияф тюссонь, сидеста видьмофтема. Ярхцамбяльти парот ишекс, стане ина рястаф, ведь мархта рястаф…
Solanum muricatum is a species of evergreen shrub native to South America and grown for its sweet edible fruit.
It is known as pepino dulce ("sweet cucumber" in English, in order to differentiate it from cucumber which is also called "pepino" in Spanish) or simply pepino; the latter is also used for similar species such as "S. mucronatum" (which actually seems to belong in the related genus Lycianthes). The pepino dulce fruit resembles a melon (Cucumis melo) in color, and its flavor recalls a succulent mixture of honeydew and cucumber, and thus it is also sometimes called pepino melon or melon pear. Another common name, tree melon, is more often used for the papaya (Carica papaya) though the pepino dulce plant generally does not look much like a tree; it looks more like a ground cover, trailing plant. The present species is, however, a close relative of other nightshades cultivated for their fruit, including the tomato (S. lycopersicum) and the eggplant/aubergine (S. melongena), which its own fruit closely resembles.
The fruit is common in markets in Colombia, Kenya, Bolivia, Peru and Chile, but less often overseas because it is quite sensitive to handling and does not travel well. Attempts to produce commercial cultivars and to export the fruit have been made in New Zealand, Turkey, Mauritius and Chile.[3]
The pepino dulce is presumed to be native to the temperate Andean regions of Colombia, Peru and Chile though it is not known in the wild and the details of its domestication are unknown.[4] The pepino is a domesticated native of the Andes.
Pepinos are not often found archaeologically as they are soft and pulpy and not easy to preserve, while their tough seeds are small and easily lost among debris. But they were already described by early Spanish chroniclers as being cultivated on the coast; the Moche Valley in Peru was particularly famous for them. They were a popular decorative motif in Moche art.[5]
In the United States the fruit is known to have been grown in San Diego before 1889 and in Santa Barbara by 1897. More commercially viable cultivars were introduced from New Zealand and elsewhere towards the end of the 20th century, leading to its introduction into up-scale markets in Japan, Europe and North America.[4]
The pepino dulce is relatively hardy. In its native range it grows at altitudes ranging from close to sea level up to 3,000 m (10,000 ft.). However, it performs best in a warm, relatively frost-free climate. The plant can survive a low temperature of -2.5 °C (27 to 28 °F) if the freeze is not prolonged, though it may drop many of its leaves.[4] The species is a perennial, but its sensitivity to chilling, pests, and diseases force the growers to replant the crop every year. The crop also adapts well to greenhouse cultivation, training the plants up to 2 m tall, and obtaining yields that are 2-3 times larger than those obtained outdoors.
They are propagated by cuttings since they are established easily without rooting hormones. It is grown in a manner similar to its relatives such as the tomato, though it grows naturally upright by habit and can thus be cultivated as a free-standing bush, though it is sometimes pruned on . Additionally, supports are sometimes used to keep the weight of the fruit from pulling the plant down. It has a fast growth rate and bears fruit within 4 to 6 months after planting. It is a perennial, but is usually cultivated as an annual. Seedlings are intolerant of weeds, but it can later easily compete with low growing weeds. Like their relatives tomatoes, eggplants, tomatillos and tamarillos, pepinos are extremely attractive to beetles, aphids, white flies and spider mites. Pepinos are tolerant of most soil types, but require constant moisture for good fruit production. Established bushes show some tolerance to drought stress, but this typically affects yield. The plants are parthenocarpic, meaning it needs no pollination to set fruit, though pollination will encourage fruiting.[3]
The plant is grown primarily in Chile, New Zealand and Western Australia. In Chile, more than 400 hectares are planted in the Longotoma Valley with an increasing proportion of the harvest being exported. Colombia, Peru, and Ecuador also grow the plant, but on a more local scale. Outside of the Andean region, it has been grown in various countries of Central America, Morocco, Spain, Israel, and the highlands of Kenya. In the United States several hundred hectares of the fruit are grown on a small scale in Hawaii and California. More commercially viable cultivars have been introduced from New Zealand and elsewhere in more recent times. As a result, the fruit has been introduced into up-scale markets in Japan, Europe and North America and it is slowly becoming less obscure outside of South America.[3]
The study of the molecular variation of this pepino is of interest for several reasons. Although the seeds of pepino plants are fertile and produce vigorous offspring, this crop is primarily propagated by cuttings (Heiser, 1964; Anderson, 1979; Morley-Bunker, 1983), and as a consequence, its genetic structure could be different from that of seed-propagated crops.[6]
.jpg)
Flower and flower buds
Cut in half
Cut in half
Ripe fruits.
Delicate and mild-flavored, pepinos are often eaten as a fresh snack fruit. They combine very well with a number of other fruits as well.
Solanum muricatum is a species of evergreen shrub native to South America and grown for its sweet edible fruit.
It is known as pepino dulce ("sweet cucumber" in English, in order to differentiate it from cucumber which is also called "pepino" in Spanish) or simply pepino; the latter is also used for similar species such as "S. mucronatum" (which actually seems to belong in the related genus Lycianthes). The pepino dulce fruit resembles a melon (Cucumis melo) in color, and its flavor recalls a succulent mixture of honeydew and cucumber, and thus it is also sometimes called pepino melon or melon pear. Another common name, tree melon, is more often used for the papaya (Carica papaya) though the pepino dulce plant generally does not look much like a tree; it looks more like a ground cover, trailing plant. The present species is, however, a close relative of other nightshades cultivated for their fruit, including the tomato (S. lycopersicum) and the eggplant/aubergine (S. melongena), which its own fruit closely resembles.
The fruit is common in markets in Colombia, Kenya, Bolivia, Peru and Chile, but less often overseas because it is quite sensitive to handling and does not travel well. Attempts to produce commercial cultivars and to export the fruit have been made in New Zealand, Turkey, Mauritius and Chile.
Solanum muricatum aŭ pepino (espane: pepino dulce, pepino melón, pera melón, pepino de fruta, melón de árbol) estas plantspecio el la familio Solanacoj (Solanaceae). Ĝia origino estas Sudameriko. Ĝi estas kultivataj en Kolumbio, Peruo, Ĉilio, Kalifornio, Florido, Svislando kaj suda Hispanio.
Pepino estas herbeca, ĉ. 1 m alta, multe disbranĉita plurjara planto. La helverdaj foliojestas oblongeovalaj simplaj ĝis iompinataj. La folioj estas maldense haraj. La planto estas nur iomete frostrezista, sed supervivas mallongdaŭran froston.[1]
La petaloj estas lilaj-blankaj aŭ violkoloraj-ruĝaj. La koloro de la floroj dependas de la kultivaro kaj la temperaturo. Se la temperaturo estas super 27 °C la floro estas blanka, la koloro ŝanĝas ĉe pli malalta temperaturoj de 10 ĝis 20 °C al ĝis malhelblua – violkolora .[2] La stamenoj estas malpli longaj ol la petaloj, la anteroj estas flavaj. La stigmo estas iomete pli granda ol la stamenoj.[3] La fekundigado okazas per mem- aŭ fremdpolenigado. Depende de la deveno kaj bredada linioj la planto kreas pli aŭ malpli partenokarpajn fruktojn.[4] La fruktoj estas beroj kun unu aŭ deu kameroj.[5] La plej multaj ovoformaj fruktoj fariĝas 10 ĝis 20 cm granaj kaj 150 ĝis 400 g pezaj. La maldika ŝelofariĝas de verda ĝis flavece kun violkoloraj strioj. La fruktkarno estasflavece oranĝkolora ĝis orflava. Ĝi entenas du kavojn kaj malmultajn semojn. La fruktoj bezonas de la ekfloro ĝis maturiĝo 80 ĝis 105 tagojn.[4]
Pepino estas indiĝena en la andoj, kie ĝi jam de longe estis kultivata. En norda Peruo oni trovis indikoj, ke la planto jam estis uzata dum la moĉea kaj solenara kulturoj de 600 ĝis 800 a.K.. Oni trovis ceramikajn skulptaĵojn kun pepinoj en tomboj.[6] Sovaĝa formo de la specio ne estas konata. Ankaŭ intensaj esplorojne trovis la precizan devenlokon.Oni supozas, ke unu el jenaj specioj Solanum caripense, Solanum tabanoense aŭ Solanum basendopogon estas praulojde pepino. Diversaj molekularaj esploroj montris, ke Solanum basendopogon estas pli malproksime parenca ol la du aliaj specioj. Probable tiu specio estas la rekta pratipo de pepino. 85 % de la esploritaj sudamerikaj ekzemleroj montris pli proksiman parencecon al Solanum caripense, dum la resto estas pli parenca al „Solanum tabanoense. La solvo povas esti aŭ du diversaj originoj aŭ hibridigo.[7][8] Krome la specioj Solanum perlongistylum kaj Solanum catilliflorum etas malproksime parencaj al pepino.[9]
Ekster la Andoj pepino estis kultivataj unue en Novzelando kaj Aŭstralio poste en Usono, Israelo, Eŭropo kaj Japanio.[7][10] 1785 pepino venis al Francio kaj en 1882 ĝin estas varbata en Kalifornio kielkulturplanto.[11]
La multobligado okazas plej ofte per semoj. Pepinoj povas esti ankaŭ facile multobligata vegetative per stikaĵoj. En Mezeŭropo pepino estas uzata por ornami domon kaj ĝardenon.[3][12][13]
Plej bone taŭgas grundon kun pH de 6,5 ĝis 7,5. Ĝi estu humosa kaj tralsebla. Bonae drenita grundo gravas, ĉar la planto ne toleras hidromorfan grundon.[1][14].[13] Profesia kultivado similas al tio de kukumoj, tomatoj, kapsikoj kaj melongenoj.[12] La taŭga plantdenseco en Nederlando ekzemple estas 2 plantoj je m².[5][15] La temperaturo en la vitrodomo ne estu sub 10 °C kaj ne super 30 °C ,ĉar alikaze kreiĝas nur malmultajn fruktojn.[16][17] Tro da sterkado kun samtempe malalta aerhumideco kaj tro altaj temperaturoj donas malmultajn fruktojn.[18]. Im professionellen [19][20] 2 [21] Depende de la kulturvario kaj sezono la rikolto varias.[22] En profesia kultivado en vitrodomo eblas rikolton de 12 ĝis 16 kg/m² .[12] Ekster vitrodomo la rikolto nur estas maksimume 9 kg/m².[23].[16][24]
Plej ofte estas Alternaria spp., terpomskaraboj, folilaŭsoj, foliminiga muŝo, Phytophthora infestans[25], ŝpinakaroj kaj blankaj muŝoj.[1] la plej oftaj virusoj estas tomata bronzmakula viruso kaj cauchuma-mozaika viruso.[5]
La pepino havas dolĉan guston kaj la gusto similas almikso inter melono kaj piro. Maturaj pipinoj povas esti manĝataj kunŝelo kiel pomo. oni ankaŭ povas konservigi ĝin kiel kukurbo.[3]
La stokado de la fruktoj eblas plej bone ĉe 5 °C kaj alta aerhumideco. Tiel ili konservas la kvaliton plej longe. Temperaturoj sub 5 °C kaŭzas malvarmdamaĝojn.[10] La fruktoj estas stokeblaj ĝis 3 semajnoj ĉe temperaturo de 12 °C kaj optimalaj kondiĉoj.[26][27]
La fruktoj de pepino enhavas po 100 g freŝa pezo avaraĝe 35 mg vitaminon C, 5-9 g sukeron, kaj 0,14 % frutacidoj.[28][29] La tuta sukero konsistas el saĥarozo, glukozo kaj fruktozo. Ĉ. duono estas saĥarozo. La kvanto de vitamino C estas pli alta ol en la plej multaj fruktoj, inkluzive citrusoj.[29] La frukto verŝajne enhavas ankaŭ kontraŭkoncerogenajn ecojn.[30]
Solanum muricatum aŭ pepino (espane: pepino dulce, pepino melón, pera melón, pepino de fruta, melón de árbol) estas plantspecio el la familio Solanacoj (Solanaceae). Ĝia origino estas Sudameriko. Ĝi estas kultivataj en Kolumbio, Peruo, Ĉilio, Kalifornio, Florido, Svislando kaj suda Hispanio.
Solanum muricatum es una especie de planta fanerógama perteneciente a la familia de las solanáceas.
Es un arbusto perenne originario de la región andina de Sudamérica, donde es cultivado hace miles de años por su fruta dulce. Aunque existen diversas variedades dicha baya generalmente es ovalada parecida a una papaya de unos 10 a 15 cm de color amarillo dorado con vetas color púrpura cuando está madura.[1] Es muy refrescante por su alto contenido de agua (92%), siendo en sabor y aroma semejante al melón Cucumis melo, pero ambas plantas no se relacionan entre sí. Tiene altos porcentajes de vitamina C, A y carbohidratos.[1]
Su consumo se realiza generalmente en forma directa como fruta fresca, pero también puede ser en ensaladas en algunas ocasiones, en zumos o postres más elaborados.
El fruto se encuentra en los mercados del Bolivia, Perú, Chile y Ecuador pero es poco frecuente en el extranjero por ser sensible a los transportes. Es cultivado también en Colombia y Argentina.
La planta se propaga por esquejes ya que la semilla germina mal.
La planta es perenne pero su sensibilidad al frío, parásitos y enfermedades fuerzan a los cultivadores a replantar la cosecha cada año. Crece en áreas costeras y otras localizaciones con temperaturas templadas, también en invernaderos, llegando a una altura de 2 metros y obteniendo cosechas 2-3 veces mayores que al aire libre.
En Perú su cultivo se centra en los valles interandinos de Trujillo, Ica y Chincha.[1]
Arqueológicamente no se encuentran rastros por ser de pulpa suave y difícil de conservar, pero a menudo se encuentran en diversos huacos de las culturas precolombinas Moche, Chimú y Paracas.
Durante la Colonia, el virrey Melchor de Navarra, conde de la Palata, prohibió el consumo de esta baya y se le otorgó el insinuante nombre de mataserrano, por el cual aún es conocido en ciertas zonas del Perú debido a la leyenda negra por la cual se creía que era venenoso para los autóctonos.[1]
En la época de la Colonia también fue introducido en México y América Central, pero luego su uso fue decreciendo.
Solanum muricatum fue descrita por William Aiton y publicado en Hortus Kewensis; or, a catalogue . . . 1: 250–251. 1789.[2]
Solanum: nombre genérico que deriva del vocablo Latino equivalente al Griego στρυχνος (strychnos) para designar el Solanum nigrum (la "Hierba mora") —y probablemente otras especies del género, incluida la berenjena[3]— , ya empleado por Plinio el Viejo en su Historia naturalis (21, 177 y 27, 132) y, antes, por Aulus Cornelius Celsus en De Re Medica (II, 33).[4] Podría ser relacionado con el Latín sol. -is, "el sol", debido a que la planta sería propia de sitios algo soleados.[5]
muricatum: epíteto latino que significa "con espinas".[6]
En los idiomas nativos de la zona andina es conocido como: cachum o xachum en quechua; kachuma en aimara. La fruta se llama popularmente pepino dulce, pepino melón, pera melón, pepino de fruta y mataserrano.[1] Incluso como melón de árbol para no confundirlo con la papaya.
Solanum muricatum es una especie de planta fanerógama perteneciente a la familia de las solanáceas.
Melon-maavits on igihalja puhma liik, mis on pärit Lõuna-Ameerikast ja mida kasvatatakse selle magusate söödavate viljade pärast.
Seda taime tuntakse hispaania keeles kui pepino dulce ("magus kurk", et eristada seda tavalisest kurgist, mida hispaania keeles samuti pepino-ks kutsutakse) või lihtsalt pepino. Viimast kasutatakse ka sarnaste liikide, nagu "S. mucronatum" (mis tegelikult tundub kuuluvat hoopis sugulasperekonda kartulipõõsas (Lycianthes)) puhul.
Melon-maavitsa vili, pepiino, sarnaneb värvilt meloniga (Cucumis melo) ja ka selle lõhn meenutab mahlakat mesimeloni ja kurgi segu, mistõttu on paralleelnimedena kasutusel ka pepiino melon ja pirnmelon. Üsna palju kasutatakse ka nimetust "melonipuu", kuid see sobib paremini papaiale (Carica papaya), sest melon-maavits ei näe reeglina üldse puu moodi välja vaid pigem maapinnal laiuva taimena. Melon-maavits on siiski lähisugulane teiste viljade saamiseks kasvatatavate maavitsalistega, sealhulgas tomat (S. lycopersicum) ja baklažaan ehk pommu (S. melongena), mille viljad on üsna sarnased.
Pepiinod on levinud kaubaartikkel Colombia, Ecuadori, Boliivia, Peruu ja Tšiili turgudel, kuid märksa harvem mujal maailmas, sest need viljad on üsna tundlikud käitlemise suhtes ja neid pole lihtne riknemata transportida. Katsed luua äriliselt sobilikumaid sorte ja nende vilju eksportida on tehtud Uus-Meremaal, Türgis, Mauritiusel ja Tšiilis.[1]
Melon-maavits arvatakse olevat pärit Andide parasvöötme piirkonnast Colombias, Peruus ja Tšiilis, kuigi seda ei ole seal looduslikult kasvamas leitud ja selle taime kodustamise üksikasju ei teata.[2] Tänapäeval kasvab melon-maavits Andides vaid kultuurtaimena.
Arheoloogilistel väljakaevamistel ei leita pepiinosid kuigi sageli, sest need on pehme viljalihaga ja ei säili kaua ning kuigi seemned on vastupidavad, on need ka väga väikesed ja neid on pudi seest raske leida. Kuid neid kirjeldasid rannikul kasvatatava kultuurina juba varajased hispaanlaste Ameerika hõivamise kroonikad, Moche org Peruus oli selle poolest eriti tuntud. Pepinod olid ka populaaseks dekoratiivmotiiviks Moche kunstis.[3]
Ameerika Ühendriikides kasvatati seda kultuuri teadaolevalt San Diegos juba aastal 1889 ja Santa Barbaras 1897. Suurema kommertsiaalse edukusega sordid toodi Uus-Meremaalt ja mujalt 20. sajandi lõpus, mis viis pepiinode jõudmisele Jaapani, Euroopa ja Põhja-Ameerika kasvavatele turgudele.[2]
Melon-maavits on suhteliselt külmakindel. Oma kodumaal kasvab see kõrgustevahemikus merepinnast kuni 3000 m kõrguseni mägedes. Siiski on taim tootlikum soojas, vaid väheste öökülmadega kliimas. Taim kannatab välja lühiajalised -2,5 °C külmad, kuigi võib seejuures maha poetada suure osa oma lehtedest.[2] Liik on püsik, kuid selle tundlikkus külma, kahjurite ja haiguste suhtes sunnib kasvatajaid taimed igal aastal uuesti istutama. Melon-maavits sobib hästi kasvuhoonesse, kus kuni 2 m kõrguseks üles seotud taimed annavad 2...3 korda suuremat saaki kui avamaal kasvades.
Melon-maavitsa paljundatakse pistokstega, sest need juurduvad kergesti ka ilma juurdumist soodustavate hormoonide abita. Taimi kasvatatakse nagu nende sugulasi tomateid, kuid need kasvavad loomulikult ülespoole ja neid saab seetõttu kasvatada ka vabalt kasvava põõsana, kuigi neid vahel ka kärbitakse. Lisaks kasutatakse vahel ka tugesid, et viljad ei vajutaks taime maha. Taim on kiirekasvuline ja annab saaki 4...6 kuud pärast istutamist. Melon-maavits on püsik, kuid seda kasvatatakse enamasti üheaastase kultuurina. Tõusmed ei talu umbrohtumist, kuid hiljem suudavad edukalt võistelda aeglasema kasvuga umbrohuliikidega. Nagu nende sugulased tomatid, baklažaanid, tomatillod ja tamarillod, ahvatlevad ka melon-maavitsad põrnikaid, lehetäisid, koilasi ja lesti. Melon-maavits ei ole mulla suhtes nõudlik, kuid vajab korralikuks saagiks ühtlast niiskust. Täiskasvanud põõsad on põua suhtes vastupidavamad, kuid see mõjutab enamasti ikkagi saagi suurust. Taimed on partenokarpsed ehk taim ei vaja viljumiseks teist taime tolmu andma, kuid tolmlemine soodustab viljade hulka.[1]
Melon-maavitsa kasvatatakse peamiselt Tšiilis, Uus-Meremaal ja Lääne-Austraalias. Tšiilis Longotoma orus kasvatatakse neid rohkem kui 400 hektaril ja üha suurem osa saagist eksporditakse. Colombias, Peruus ja Ecuadoris kasvatatakse samuti seda taime, kuid pigem kohalikuks tarbimiseks kasutatavas mahus. Väljaspool Andide piirkonda kasvatatakse seda erinevates Kesk-Ameerika riikides, Marokos, Hispaanias, Iisraelis ja Keenia mägismaal. Ameerika Ühendriikides Hawaiil ja Californias kasvatatakse neid vilju väikefarmides mitmesajal hektaril. Viimasel ajal on kommertsiaalselt edukamaid sorte toodud Uus-Meremaalt ja mujalt. Selle tulemusena on pepiinod jõudnud Jaapani, Euroopa ja Põhja-Ameerika kasvavatele turgudele ning need on muutunud tuntumaks ka väljaspool Lõuna-Ameerikat.[1]
Pepiinode molekulaarse varieeruvuse uuringud pakuvad huvi mitmel põhjusel. Kuigi pepiino seemned on viljakad ja annavad elujõulist järelkasvu, paljundatakse taimi peamiselt pistikute abil (Heiser, 1964; Anderson, 1979; Morley-Bunker, 1983), mille tulemusel nende geneetilised omadused võivad olla erinevad seemnetest paljundatud kultuuridest.[4]
Õis ja õiepungad
Vilja tipmine (vasakul) ja varrepoolne (paremal) ots
Poolitatud pepiino
Küpsed pepiinod
Õrna ja maheda maitsega pepiinosid süüakse enamasti lihtsalt toorelt, nagu puuvilju, kuid neid võib maitse poolest kombineerida ka erinevatesse puuviljasegudesse.
Melon-maavits on igihalja puhma liik, mis on pärit Lõuna-Ameerikast ja mida kasvatatakse selle magusate söödavate viljade pärast.
Seda taime tuntakse hispaania keeles kui pepino dulce ("magus kurk", et eristada seda tavalisest kurgist, mida hispaania keeles samuti pepino-ks kutsutakse) või lihtsalt pepino. Viimast kasutatakse ka sarnaste liikide, nagu "S. mucronatum" (mis tegelikult tundub kuuluvat hoopis sugulasperekonda kartulipõõsas (Lycianthes)) puhul.
Melon-maavitsa vili, pepiino, sarnaneb värvilt meloniga (Cucumis melo) ja ka selle lõhn meenutab mahlakat mesimeloni ja kurgi segu, mistõttu on paralleelnimedena kasutusel ka pepiino melon ja pirnmelon. Üsna palju kasutatakse ka nimetust "melonipuu", kuid see sobib paremini papaiale (Carica papaya), sest melon-maavits ei näe reeglina üldse puu moodi välja vaid pigem maapinnal laiuva taimena. Melon-maavits on siiski lähisugulane teiste viljade saamiseks kasvatatavate maavitsalistega, sealhulgas tomat (S. lycopersicum) ja baklažaan ehk pommu (S. melongena), mille viljad on üsna sarnased.
Pepiinod on levinud kaubaartikkel Colombia, Ecuadori, Boliivia, Peruu ja Tšiili turgudel, kuid märksa harvem mujal maailmas, sest need viljad on üsna tundlikud käitlemise suhtes ja neid pole lihtne riknemata transportida. Katsed luua äriliselt sobilikumaid sorte ja nende vilju eksportida on tehtud Uus-Meremaal, Türgis, Mauritiusel ja Tšiilis.
Pepino (Solanum muricatum) eli päärynämeloni on kotoisin Perusta. Se on ainavihanta, noin metrin mittainen pensas.[1]
Pepino on espanjaa ja tarkoittaa ”kurkkua”. Hedelmä muistuttaa suuresti melonia, vaikka se kuuluu samaan sukuun tomaatin ja perunan (Solanum tuberosum) kanssa. Pepino kasvaa Andien rinteiden välisissä laaksoissa 1,7-2,5 km korkeuksissa. Kerätään 30-90 cm korkeasta pensaasta. Kukat valkoisia, purppuranpilkullisia, purppuraisia ja syvän sinisiä. Hedelmä on pyöreä tai munanmuotoinen. Ohut kuori kermanvärinen, jossa lilanvärisiä raitoja. Hedelmäliha keltaista, mehukasta ja pehmeää. Maku päärynän ja melonin sekoitus, makea ja hapoton.
Pepino voidaan kasvattaa Suomessa huonekasviksi. Kaupasta ostetut hedelmät ovat usein niin pitkälle jalostettuja, että niistä puuttuvat siemenet. Jos onnistuu saamaan siemeniä käsiinsä, kylvetään tuoreet siemenet maalis-huhtikuussa kylvömultaan mutta ei kovin syvälle. Kosteudesta on hyvä pitää huolta peittelemällä ruukku muovipussilla. Kylvös sijoitetaan valoisaan ja lämpimään paikkaan.
4-8 cm korkuiset taimet siirretään omiin ruukkuihinsa huonekasvimultaan, johon on sekoitettu kevytsoraa tai hiekkaa. Latvaversoa typistetään koko kasvukauden ajan. Pintamultaan sekoitetaan lannoitetta, kuten lehmänlantaa, tai kastellaan eläinperäisillä nestemäisillä kasvilannoitteilla. Pepino kasvaa kesällä isoksi kasvihuoneessa ja kukkii upeasti mutta viihtyy myös ikkunalaudalla. Se voidaan myös sijoittaa erittäin suojaisaan kasvimaahan. Saattaa tuottaa hedelmää jo ensimmäisenä vuonna.[2]
Pepino (Solanum muricatum) eli päärynämeloni on kotoisin Perusta. Se on ainavihanta, noin metrin mittainen pensas.
Pepino on espanjaa ja tarkoittaa ”kurkkua”. Hedelmä muistuttaa suuresti melonia, vaikka se kuuluu samaan sukuun tomaatin ja perunan (Solanum tuberosum) kanssa. Pepino kasvaa Andien rinteiden välisissä laaksoissa 1,7-2,5 km korkeuksissa. Kerätään 30-90 cm korkeasta pensaasta. Kukat valkoisia, purppuranpilkullisia, purppuraisia ja syvän sinisiä. Hedelmä on pyöreä tai munanmuotoinen. Ohut kuori kermanvärinen, jossa lilanvärisiä raitoja. Hedelmäliha keltaista, mehukasta ja pehmeää. Maku päärynän ja melonin sekoitus, makea ja hapoton.
Poire-melon, Morelle de Wallis
Solanum muricatum
Le Pepino ou Poire-melon ou Morelle de Wallis (Solanum muricatum) est une plante vivace de la famille des Solanacées très populaire aux îles Canaries et à Madère ainsi qu'en Australie et Nouvelle-Zélande.
Il est originaire d'Amérique du Sud où sa culture était largement répandue avant la colonisation espagnole dans les vallées andines sous le nom Quechua Q'achan.
C'est un petit arbuste pouvant atteindre 2 m de haut qui ressemble à une vigne de tomates. Ses fleurs sont violettes et donnent de nombreux fruits jaune pâle striés de rayures pourpres. Les fruits peuvent atteindre un poids d'un kg, et contiennent des graines de la grosseur d'une tête d'épingle.
Bien qu'étant une plante vivace, le pepino est souvent cultivé comme une plante annuelle. On procède souvent au haubanage des rameaux pour supporter le poids des fruits. Il craint le gel mais se cultive facilement sous serre ou en pot. Il se reproduit aisément par bouturage ou par semis à partir d'un petit buisson. Le prix généralement constaté en France métropolitaine est d'environ 4 euros le kg.
Le pepino a un goût semblable à un concombre et au melon cantaloup. Il a une chair très juteuse. Il peut être mangé cru en enlevant la peau ou en salade, ou pressé en jus. Le pepino peut se conserver pendant quelques semaines.
Poire-melon, Morelle de Wallis
Solanum muricatum
Le Pepino ou Poire-melon ou Morelle de Wallis (Solanum muricatum) est une plante vivace de la famille des Solanacées très populaire aux îles Canaries et à Madère ainsi qu'en Australie et Nouvelle-Zélande.
Il est originaire d'Amérique du Sud où sa culture était largement répandue avant la colonisation espagnole dans les vallées andines sous le nom Quechua Q'achan.
Pepino atau Solanum muricatum adalah spesies semak hijau asli Amerika Selatan dan ditanam untuk diambil buahnya.
Pepino dipercaya menjadi tanaman asli daerah Pegunungan Andes di Kolombia, Peru dan Chile, meskipun tidak diketahui di alam liar dan rincian domestikasinya puntidak diketahui.[1] Pepino adalah tanaman asli domestikasi dari pegunungan Andes.[1]
S. muricatum dikenal dengan beberapa nama lain secara informal. Sebagian besar nama-nama telah diterapkan untuk tanaman ini secara karakteristik, tapi cukup membingungkan di antaranya:[2]
Selain itu nama untuk beberapa varietas juga ditentukan namun tidak menggambarkan taksonomi tanaman tersebut, di antaranya:[2]
Pohon dengan bunga dan buah yang hampir masak
Buah pepino matang dengan pola berwarna ungu
Kuntum dan bunga
Buah pepino matang dengan pola garis membujur berwarna ungu
Buah yang dibelah dua (melintang)
Buah yang dibelah dua (membujur)
Pepino atau Solanum muricatum adalah spesies semak hijau asli Amerika Selatan dan ditanam untuk diambil buahnya.
Solanum muricatum Aiton è una pianta erbacea originaria delle Ande, appartenente alla grande famiglia delle Solanaceae, coltivata per il suo frutto, la caciuma. L'appellativo in idiomi aymara e quechua è rispettivamente "kachuma" e "xachum". In Italia è anche chiamato "melone-pepino" o "pera-melone".
Essa è una pianta i cui frutti, della grandezza di una mela, sono bacche che per la loro forma ricordano un piccolo melone. La buccia, quando il frutto arriva a maturazione, è dura e di colore giallo (più o meno intenso), con striature viola.
La pianta non cresce in altezza più di 50/80 cm circa. La caciuma non è difficile da coltivare: cresce bene anche in un vaso, richiede molto sole. Durante l'inverno va riparata poiché teme le gelate.
Ežinė kiauliauogė (lot. Solanum muricatum) dar vadinama melionine kriauše arba pepinu – bulvinių (Solanaceae) šeimos augalas iš Pietų Amerikos, Andų kalnų.
Vaisius plačiai auginamas Ekvadore, Bolivijoje, Kolumbijoje, Peru ir Čilėje, mažiau žinomas kituose pasaulio kraštuose, nes jį sunku transportuoti. XIX a. pabaigoje jau buvo auginamas Kalifornijoje, XX a. pabaigoje pradėtas pardavinėti Europoje, Šiaurės Amerikoje ir Japonijoje.
Tai dekoratyvus, lapija pipirus primenantis augalas, smulkesniais, smailėjančiais lapais. Žiedai kaip bulvės, melsvi ir balti, maloniai kvepia. Augalas priklauso bulvinių šeimai, tai pomidorų, paprikų ir baklažanų giminaitis. Lapai panašūs į pipirų lapus, o žiedai - į bulvių žiedus; jie melsvi arba balti, švelniai kvepia medumi. Prinokę vaisiai 10 cm ilgio ir 6 cm skersmens, geltoni, kreminiai arba šviesiai oranžiniai, kiaušinio formos, truputį dryžuoti. Odelė stora, viduje storas sluoksnis minkštimo ir nedaug sėklų. Perpjovus vaisių – jis panašesnis į moliūgą stora odele – geltonas minkštimas, žemuogės kvapo su pipiro prieskoniu. Kai kurie vaisiai sėklų nebrandina. [1]
Melioninei kriaušei išdygti reikalinga šiluma (26 – 28 °C). Daigai pasirodo po dviejų savaičių. Augalui, kad sunokintų vaisius, reikia 150 dienų. Tačiau, jei dienos lietingos – augimas sustos. Augalas pakenčia trumpas šalnas iki -2.5 °C, gerai auga šiltnamyje (užauga iki 2 m.), savidulkis, nors papildomas apdulkinimas skatina didesnį vaisių užsimezgimą, reikalauja pastovios drėgmės. Geriausiai daiginti sename akvariume su lempomis, tuomet įjungi, ir šilta. Išdygsta per keletą savaičių. Pirmą mėnesį daigai labai sparčiai auga, nors retai kada ištįsta. Pradeda derėti 9-12 mėn. po sėjos. Žydi rugpjūčio-spalio mėn., o vaisiai prinoksta lapkričio-gruodžio mėn.
Vaisius galima nuskinti neprinokusius – šaldytuve per 1,5 mėnesio sunoks.[2]
Ežinę kiauliauogę nesunku padauginti vegetatyviai - viršūnių auginiais arba pažastiniais ūgliais. Jie nuolat išlaužomi, kad nenuvargintų augalo, o pagrindinis stiebas gausiau derėtų. Auginiai lengvai įsišaknija ir pražysta 2 savaitėmis anksčiau negu sėjinukai. Apatiniai lapai nuskinami ir sodinama į drėgną žemę. Uždengiama stiklu arba polietilenu ir laikoma šiltai bei šviesiai.
Pepino žiedai
Vaisius iš skirtingų galų
Perpjautas per pusę
Perpjautas pepinas
Ežinė kiauliauogė (lot. Solanum muricatum) dar vadinama melionine kriauše arba pepinu – bulvinių (Solanaceae) šeimos augalas iš Pietų Amerikos, Andų kalnų.
De pepino (Solanum muricatum) is een plant uit de nachtschadefamilie (Solanaceae). De vrucht wordt ook wel appelmeloen of meloenpeer genoemd. De plant is overblijvend, aan de basis verhout, slap, vaak liggend en wordt tot 1 m lang. De afwisselend geplaatste bladeren kunnen ongedeeld ovaal-lancetvormig zijn of uit drie tot zeven lobben bestaan en zijn variabel van grootte. De bloemen groeien in trossen in de bladoksels. In open toestand zijn de bloemen 3–4 cm breed en bestaan uit vijf blauwe en/of witte kroonbladeren.
De pepino is een ronde of ovale 10-15 x 8–10 cm grote bes. De kleur van de dunne schil is geel of groenig met roodbruine vlekken of strepen. Het lichtgele, zachte, zeer sappige, zoete vruchtvlees smaakt naar meloen en peer. Er bestaan zaadhoudende en zaadloze rassen. Bij zaadhoudende rassen bevat de centrale vruchtholte talloze, plat-afgeronde, circa 3 mm grote, beige zaden.
De pepino is al een cultuurplant sinds de prekoloniale tijd in de hooglanden van Colombia, Ecuador en Peru. De soort wordt vooral gekweekt in het bergland van Zuid-Amerika tussen 900 en 2800 m en in Nieuw-Zeeland. Ook wordt de plant steeds vaker gekweekt in Oost-Afrika (onder andere Ethiopië), Oost-Azië, Australië, Californië, op de Canarische Eilanden en in het Middellandse Zeegebied.
De vrucht kan ook in Nederland steeds vaker op de markt worden aangetroffen. De plant kan in België en Nederland ook in de broeikas worden gekweekt. De plant kan worden vermeerderd door zaaien of stekken. Een uit zaad opgekweekte plant kan na vier of vijf maanden al bloemen produceren, een stek zal nog eerder bloeien.
Nota bene: In het Spaans en Portugees is pepino de naam voor de komkommer en de augurk.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Solanum muricatum op Wikimedia Commons. Psianka melonowa, pepino (Solanum muricatum) – gatunek roślin z rodzaju psianka, należący do rodziny psiankowatych. Jest wiecznie zieloną byliną pochodzącą z Peru, uprawianą obecnie w całej strefie tropikalnej w górach, w strefie subtropikalnej i w szklarniach w cieplejszych regionach z klimatem umiarkowanym. Roślinę uprawia się ze względu na słodkie, jadalne owoce.
Owoce spożywane na surowo są bogate w witaminy, szczególnie witaminę C. Owoce pepino są popularne w obrocie handlowym w Kolumbii, Ekwadorze, Boliwii, Peru i Chile, rzadziej za granicą, gdyż transport na większe odległości jest niemożliwy ze względu na małą odporność na uszkodzenia. W Nowej Zelandii i Chile podjęto próby wyhodowania odpornych, komercyjnych odmian pepino przeznaczonych na eksport[2].
W Stanach Zjednoczonych psianki pepino uprawiane były już ok. roku 1889 w okolicy San Diego oraz w Santa Barbara od 1897 r. Pod koniec XX wieku w Nowej Zelandii wyhodowano odmiany pepino ekonomicznie bardziej opłacalne, co pozwoliło na wprowadzenie ich na rynek w Japonii, Europie i Ameryce Północnej. Uprawiane są w Maroko, Hiszpanii, w Izraelu i Kenii[3].
W warunkach naturalnych psianka pepino rośnie na różnych wysokościach: od poziomu morza do prawie 3000 m. Najlepsze wyniki w uprawie osiągane są jednak w klimacie ciepłym, wolnym od przymrozków. Roślina jest dość wytrzymała na krótkie przymrozki, może przetrwać niskie temperatury do ok. -2,5 °C. Gatunek jest byliną, jednak ze względu na wrażliwość na przymrozki, szkodniki i choroby, jest uprawiana jako roślina jednoroczna, podobnie jak ziemniaki w Polsce. Roślinę można uprawiać w gruncie, w szklarniach oraz w doniczkach. Szczególnie wydajne są uprawy szklarniowe, ponieważ roślina dorasta do 200 cm wysokości, dzięki czemu uzyskuje się plony ok. 2-3 razy większe, w porównaniu do upraw na zewnątrz w gruncie.
Są rozmnażane wegetatywnie przez sadzonki, ponieważ ukorzeniają się stosunkowo łatwo. Psianka uprawiana jest podobnie jak pomidory, zarówno jako gęste wolno stojące zarośla lub pojedyncze rośliny opierające się na kijach (w celu utrzymania wagi dość ciężkich owoców). Rośnie dość szybko, owoce dojrzewają w ciągu 4 do 6 miesięcy od posadzenia. Sadzonki muszą być regularnie odchwaszczane. Psiankę pepino można sadzić w różnych typach gleby, jednak do osiągnięcia wysokich plonów wymagane jest utrzymanie stałej wilgotności. Rośliny wykazują odporność na dłuższe okresy braku podlewania, ale susza zazwyczaj negatywnie wpływa na wielkość plonów.
W Ameryce Południowej Solanum muricatum znane jest pod nazwą pepino dulce (z hiszp. słodkie pepino) lub w skrócie pepino. W Polsce dostępne są krzewy do uprawy w szklarniach lub pod folią pod nazwą 'Pepino gold'[4][5] lub pod błędną nazwą botaniczną – melon gruszkowaty[6]. Rośliny te nadają się również do uprawy domowej w doniczkach.
Psianka melonowa, pepino (Solanum muricatum) – gatunek roślin z rodzaju psianka, należący do rodziny psiankowatych. Jest wiecznie zieloną byliną pochodzącą z Peru, uprawianą obecnie w całej strefie tropikalnej w górach, w strefie subtropikalnej i w szklarniach w cieplejszych regionach z klimatem umiarkowanym. Roślinę uprawia się ze względu na słodkie, jadalne owoce.
O melão-andino[1], da espécie Solanum muricatum Ait., é um arbusto perene originário da região andina da América do Sul, onde é cultivada há milhares de anos. Nas línguas nativas da região de origem o fruto é conhecido por cachum ou xachum (em quechua) e por kachuma (em aimará).
No nome científico Solanum muricatum, a palavra muricatum significa "áspero",[2] aludindo às excrescências ásperas dos galhos.[3]
Dá ainda pelos seguintes nomes comuns:melão-dos-andes[4], pepino-melão,[5] melão-de-árvore,[6] pera-melão[7] e muricato.[8]
Apesar de existirem diversas variedades cultivadas da planta, o fruto é uma baga ovalada, semelhante a uma pequena papaia, com 10 a 15 cm de comprimento, de cor amarelo clara a dourado, com estrias de cor púrpura quando madura. Tem sabor adocicado e aroma semelhante ao melão (daí o nome, apesar das plantas não serem aparentadas), muito refrescante dado o seu alto teor em água (92%). O fruto é rico em vitamina C, com um teor médio de 290 mg/kg.
O fruto é geralmente consumido em fresco, embora possa ser utilizado em saladas e para a confecção de sumos e de compotas.
O fruto é frequentemente comercializado nos mercados do Peru e Chile, mas é pouco frequente em outras áreas do mundo por se deteriorar facilmente durante o transporte. Já se cultiva na Colômbia, na Florida, no sul de Espanha,em Portugal, na Suíça e na Nova Zelândia, estando em curso ensaios noutras regiões. É relativamente comum nas ilhas da Macaronésia, especialmente na Madeira e nas Canárias.
A planta propaga-se essencialmente por estacas pois a semente germina mal e nalgumas variedades as plantas são estéreis, produzindo frutos desprovidos de pevide.
A planta é perene, mas a sua sensibilidade ao frio, parasitas e enfermidades obrigam a replantar a colheita em cada ano. Cresce em áreas costeiras livres de geadas e em regiões abrigadas de clima temperado. Pode ser cultivada em estufa, onde atinge os 2 m de altura e produz colheitas que podem ser 2 a 3 vezes maiores que quando cultivada ao ar livre.
A planta é cultivada há milhares de anos na região andina, como o provam as suas características de adaptação à cultura, nomeadamente a dificuldade de produção de sementes e de germinação, e a sua representação em objectos de cerâmica das culturas pré-colombinas Moche, Chimú e Paracas.
Durante o período colonial, Melchor de Navarra, duque de la Palata, então vice-rei no Peru, proibiu o consumo desta fruta, dando-lhe o nome de mataserrano, nome pelo qual ainda é conhecida em certas regiões do Peru. Naquele período, a cultura foi introduzida no México e na América Central, mas o seu uso foi decrescendo.
O melão-andino, da espécie Solanum muricatum Ait., é um arbusto perene originário da região andina da América do Sul, onde é cultivada há milhares de anos. Nas línguas nativas da região de origem o fruto é conhecido por cachum ou xachum (em quechua) e por kachuma (em aimará).
No nome científico Solanum muricatum, a palavra muricatum significa "áspero", aludindo às excrescências ásperas dos galhos.
Pepino (Solanum muricatum) är en art i familjen potatisväxter. Den kommer ursprungligen från Peru där den växer på Andernas sluttningar på små träd/stora buskar. Frukten är rund eller hjärtformad och kan ha upp till 20 cm diameter. Skalet är tunt och ljust med violetta streck.
Under mognaden skiftar färgen från grönvit till svagt gul. Fruktköttet är Ijusgult och innehåller sällan frön. Det är saftigt och sött utan påtaglig syra. Smaken påminner något om päron, persikor och melon.
Pepino är god att äta naturell, att skära i klyftor och servera med tunna skivor rökt skinka. Man kan också dela frukten och fylla håligheten i mitten med bitar av t.ex. jordgubbar och kiwi eller med portvin och servera som dessert.
Säsong: Hela året (Sydamerika)
Förvaring 10-16°C (bör dock inte förvaras i kylskåp i hemmet).
Wikimedia Commons har media som rör Pepino.
Pepino (Solanum muricatum) är en art i familjen potatisväxter. Den kommer ursprungligen från Peru där den växer på Andernas sluttningar på små träd/stora buskar. Frukten är rund eller hjärtformad och kan ha upp till 20 cm diameter. Skalet är tunt och ljust med violetta streck.
Under mognaden skiftar färgen från grönvit till svagt gul. Fruktköttet är Ijusgult och innehåller sällan frön. Det är saftigt och sött utan påtaglig syra. Smaken påminner något om päron, persikor och melon.
Pepino (Solanum muricatum), patlıcangiller familyasından kültürü yapılan bir meyve türü.
Ana vatanı Güney Amerika ülkelerinden Peru olduğu bilinen Pepino; kavun aromalı, meyve eti sulu ve ince kabuklu olup meyveleri partenokarpik oluştuğundan meyve içerisinde tohum bulunmamakta ve meyvesi tümüyle yenilebilmektedir. Doğal ortamda çok yıllık üretim şansına sahip olduğu halde, ekonomik anlamda tek yıllık üretim tercih edilmektedir.
Pepino, Türkiye'de Akdeniz sahilerinde ve Erzincan'un Üzümlü ve Malatya'nın Bayırköy'ünde yetiştirilmektedir. [
İki çenekliler ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.
Є багаторічною рослиною, яке являє собою напівдеревний чагарник, що досягає заввишки до 1,5 метрів. Він дає дуже смачні і ароматні плоди. До клімату він не дуже вимогливий. Тому його часто вирощують в оранжереях, зимових садах і як кімнатну рослину. Квітки у пепіно дуже схожі на картопляні, а стебло і листя на кшталт перцевих.
За формою, розміром, кольором та іншими якостями плоди динної груші дуже різноманітні. Значна частина сортів дає плоди з екзотичної забарвленням — яскраво-жовті з пурпуровими зубчастими штрихами. М'якоть стиглих плодів зазвичай безбарвне або жовте. Вона дуже соковита, оскільки містить багато вологи (до 92 %), а на смак кисло-солодка. Кислинку смаку плодів надає аскорбінова кислота (вітамін С), якого в них у надлишку. Тому плоди пепіно є засобом від цинги, а також для профілактики грипу та інших вірусних інфекцій. Багато в них і каротину (провітаміну А), вітаміну А, а також вітамінів В1, В2 і РР.
Харчова цінність пепіно (на 100 г): енергетична цінність — 80 ккал; білки — 0; жири — 0; вуглеводи — 20 г; вітамін С — 35 мг; вода — 92 г.
Розмножується статевим шляхом (насінням) і вегетативним (живцями). Простішим способом розмноження пепіно є вкорінення живців. Вони дуже добре приживаються і починають плодоносити раніше тих рослин, які проросли з насіння. Доглядають так саме, як за баклажанами. Після зацвітання для поліпшення запилення рослину потрібно злегка струшувати.
При вирощування в кімнаті або оранжереї насіння пророщують на зволоженій паперовій серветці або в мокрої тканини, при температурі 26-28 °C, в темряві. Після того, як насіння проклюнутся, їх виносять на світло в тепле місце. Коли сім'ядолі проростків розкриються, сіянці пікірують.
Залежно від умов зростання рослини починають плодоносити в різний час. Коли плоди наберуть об'єм (стануть розміром близько з гусяче яйце) і їх колір стане кремовим або блідо-жовтим, їх можна знімати з куща. Перезрілий пепіно стає несмачним. У плодів дуже ніжна шкірка, тому зривати їх потрібно дуже акуратно і відразу загортати плоди в папір. Зрілі плоди добре зберігаються (до декількох місяців) при температурі 4-5 °C (в погребі чи холодильнику).
Урожайність пепіно сильно залежить від клімату. У тропіках на відкритому ґрунті одна рослина може дати до 80 плодів за сезон.
Поширено у Південній Америці. В останні роки пепіно стали культивувати в промислових масштабах в Перу, Чилі, Нової Зеландії, Японії, США, в оранжереях — в Європі.
Пепіно відомо населенню Перу з давніх часів, особливо широко застосовувалася в державі інків. Перша згадка про пепіно мало місце в книзі «Хроніка Перу» за авторства Педро С'єси де Леон, яка була видана в 1553 році. До Європи рослину привезено в 1785 році, У XIX ст. про нього стало відомо в Російській імперії, насамперед в оранжереях. В часи СРСР припинено вирощування.
На 2000 рік виведено 30 сортів пепіно.
Вирощується для отримання солодких їстівних плодів, які за кольором і запахом дуже сильно нагадують диню. Пепіно багатий різноманітними вітамінами і мінеральними елементами. Особливо багато в ньому провітаміну А (каротину) і вітамінів групи В. Вітаміну С в ньому в два рази більше, ніж у цитрусових.
М'якоть має антисептичні властивості і може бути використана в лікуванні захворювань верхніх дихальних шляхів і шкіри. У ньому багато пектину, який виводить з організму радіонукліди, солі важких металів і продукти метаболізму. Клітковина, яка міститься в пепіно, благотворно впливає на роботу шлунково-кишкового тракту, допомагаючи позбутися від запорів і нормалізуючи мікрофлору кишечника.
Пепіно має найрізноманітніше кулінарне призначення. У Південній Америці і в Японії з нього роблять десерти, фруктові салати, компоти, безалкогольні напої. У Новій Зеландії з динної груші готують соуси, варять супи, подають як гарнір до м'ясних і рибних страв, а також до морепродуктів (креветок, мідій, омарам і восьминогам). Також пепіно можна консервувати, солити, заморожувати, сушити. Варення з нього виходить смачним.
Solanum muricatum là loài thực vật có hoa trong họ Cà. Loài này được Aiton miêu tả khoa học đầu tiên năm 1789.[1]
Solanum muricatum là loài thực vật có hoa trong họ Cà. Loài này được Aiton miêu tả khoa học đầu tiên năm 1789.
Пепино — это многолетнее растение, представляющее собой ветвистый полуодревесневший кустарник, высотой до полутора метров с вкусными и ароматными плодами. Выращивают пепино в средней полосе в обогреваемых теплицах или как домашнее растение — на подоконнике, в зимнем саду.
Плоды пепино очень разнообразны, и отличаются друг от друга по размеру, форме, цвету и качеству. Многие из них имеют экзотическую окраску — ярко-желтый фон с зубчатыми пурпурными штрихами. Мякоть спелого плода жёлтая или бесцветная. На вкус кисло-сладкая и очень сочная, так как на 92 % состоит из воды. Кисловатость этому плоду придает витамин С, который в нём содержится. Пепино богат каротином, железом и пектиновыми веществами, большим количеством витаминов А, В1, В2 и РР. Цветки новой овощной культуры больше всего похоже на картофельные. Стебель и листья, как у перца.
Пепино — древняя плодовая культура Перу. В Европу растение попало в 1785 году, а спустя сто лет добралось и до России. В 1890 году в Санкт-Петербурге на очередной сельскохозяйственной выставке дынную грушу высоко оценил Александр III, и по его приказу семена пепино были разосланы во все дворцовые оранжереи. Вплоть до октября 1917 года растение неплохо себя чувствовало на российской почве, но потом о нём забыли на долгие годы, вплоть до 1980-х.
В 1980-х годах возник новый интерес к дынной груше. На сегодняшний день в мире насчитывается уже двадцать пять её сортов. В России выделены два сорта, специально адаптированных к нашим условиям: «Консуэло» и «Рамзес».
Размножают пепино семенами и черенками. Проращивают их на увлажненных бумажных салфетках, закрыв прозрачными пакетами, в темноте при температуре 26-28 градусов. Проклюнувшие семена переносят в теплое светлое место. Когда семядоли раскроются, сеянцы пикируют.
Но проще всего дынную грушу размножать укоренением черенков. Приживаются они хорошо, и плодоносить начинают раньше. Уход за рассадой такой же, как и за баклажанами. Рассаду из семян до конца февраля досвечивают по 16-18 ч. В отапливаемую теплицу рассаду высаживают с конца марта — 3 растения на 1 кв.м. Раз в неделю её подкармливают комплексными удобрениями. Полезна внекорневая подкормка разведенной молочной сывороткой (1:10)с раствором микроэлементов. Формировка обычно идет в один стебель. Для того чтобы завязались плоды, растения нужно слегка встряхивать.
Плоды созревают в разное время: когда они станут размером с гусиное яйцо и приобретут кремовый или бледно-желтый цвет, их снимают. Перезрелая дынная груша становится невкусной. Зрелые плоды можно хранить несколько месяцев при температуре 4-5 градусов.
Жители Японии и Южной Америки готовят из пепино фруктовые салаты и десерты. В Новой Зеландии из него готовят супы, соусы, подают к мясу, рыбе и морепродуктам. Кроме этого, его можно солить, консервировать, сушить, замораживать, варить варенье, джемы и компоты.
Пепино — это многолетнее растение, представляющее собой ветвистый полуодревесневший кустарник, высотой до полутора метров с вкусными и ароматными плодами. Выращивают пепино в средней полосе в обогреваемых теплицах или как домашнее растение — на подоконнике, в зимнем саду.
Плоды пепино очень разнообразны, и отличаются друг от друга по размеру, форме, цвету и качеству. Многие из них имеют экзотическую окраску — ярко-желтый фон с зубчатыми пурпурными штрихами. Мякоть спелого плода жёлтая или бесцветная. На вкус кисло-сладкая и очень сочная, так как на 92 % состоит из воды. Кисловатость этому плоду придает витамин С, который в нём содержится. Пепино богат каротином, железом и пектиновыми веществами, большим количеством витаминов А, В1, В2 и РР. Цветки новой овощной культуры больше всего похоже на картофельные. Стебель и листья, как у перца.
香瓜茄，是原产南美洲安第斯山的一种水果。香瓜茄屬於茄科的多年生草本植物。[1]
在中国，甘肃武威地区等地引进栽种。近年来依据神话中的人参果改名[1]。臺灣臺南市左鎮區、澎湖、桃園拉拉山及南投清境等處亦有栽種，春分時節，盛產。[1]
果實可食，可當水果直接生食，或涼拌、清炒、煮湯皆可。[1]
Solanum guatamalense
Hort.
ペピーノ（Solanum muricatum Ait.、syn. S. guatamalense Hort.）は、ナス目ナス科ナス属の多年生の植物。果実は多汁で甘く芳香があり、生でスライスして食用とする。原産地は南アメリカで、古代からアンデス山脈一帯の地域で栽培されている。チリやニュージーランドで品種改良がおこなわれた。
原産地エクアドルの公用語であるスペイン語ではペピーノのことをペピーノ・ドゥルセ（pepino dulce）といい、「ペピーノ」は「キュウリ」、「ドゥルセ」は「甘い」という意味である。また、英語では、melon pear, pear melon, melonshrub, sweet cucumberとも呼ばれる。いずれも、ペピーノの味や香りがキュウリやメロン、ナシに似ていることから名づけられた。
草姿は叢生が主であり、茎は木化し、小潅木となる。葉は楕円形で互生する。花は房状に10花程度をつけ、そのうち1-3が結実する。
果実は漿果（液果）で、色はクリーム色で紫色の縦じまが入る品種が多い。 品種にもよるが、紫のしまが増えほぼ紫一色になったころが食べごろである。
種子の発芽率が悪いことや、品種が固定されておらず種子繁殖による後代は形質が多様化することから、挿し木で増殖する。生育適温はアンデスの高地のような日中20-25℃、夜間8-15℃で、30℃以上の高温には弱い。低温には比較的強く、気温が零下にならなければ越冬できるが、霜には弱い。多年生の植物ではあるが霜や病害虫に弱いため、栽培上では一年生作物として栽培される。温室で栽培されることも多い。
花と蕾
果実
果実
果実の断面（輪切り）
ペピーノ（Solanum muricatum Ait.、syn. S. guatamalense Hort.）は、ナス目ナス科ナス属の多年生の植物。果実は多汁で甘く芳香があり、生でスライスして食用とする。原産地は南アメリカで、古代からアンデス山脈一帯の地域で栽培されている。チリやニュージーランドで品種改良がおこなわれた。
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
