Bixa orellana (binomen a Carolo Linnaeo anno 1753 statutum) est frutex ordinis Malvalium cuius semina ad pigmentum et condimentum adhibentur. Species e regionibus tropicis Americae australis orta iamdudum in media America insulisque Caribicis colitur. Americani indigenae pigmento rubro ad faciem corpusque pingendum utebantur.
Species culta tantum Bixa orellana e silvestri B. urucurana Willd., in Amazonia endemica, domesticatam esse censetur.[3] Semina Bixae orellanae in locis archaeologicis reperiuntur Plum Piece insulae Sabae annis circiter 3 650 a.p. frequentato,[4] Caral in Peruvia inter annos 3 000 et 1 800 a.p., apud Calima in Columbia inter annos 1 310 et 700 a.p., in valle fluminis Peruaçu in Brasilia inter 1 010 et 570 a.p. Verbum sensu "pigmentum Bixae orellanae" in protolingua Maya, anno circiter 2 400 a.p. usitata, reconstructum est.[5]
Bixa orellana (binomen a Carolo Linnaeo anno 1753 statutum) est frutex ordinis Malvalium cuius semina ad pigmentum et condimentum adhibentur. Species e regionibus tropicis Americae australis orta iamdudum in media America insulisque Caribicis colitur. Americani indigenae pigmento rubro ad faciem corpusque pingendum utebantur.
Species culta tantum Bixa orellana e silvestri B. urucurana Willd., in Amazonia endemica, domesticatam esse censetur. Semina Bixae orellanae in locis archaeologicis reperiuntur Plum Piece insulae Sabae annis circiter 3 650 a.p. frequentato, Caral in Peruvia inter annos 3 000 et 1 800 a.p., apud Calima in Columbia inter annos 1 310 et 700 a.p., in valle fluminis Peruaçu in Brasilia inter 1 010 et 570 a.p. Verbum sensu "pigmentum Bixae orellanae" in protolingua Maya, anno circiter 2 400 a.p. usitata, reconstructum est.